«Το αδύνατο αγόρι με το μικρό πρόσωπο και τα παχιά χείλη χαμογελούσε σαν άντρας. Τα γουρλωτά του μάτια κοιτούσαν τα μπράτσα του κοριτσιού βιαστικά, γρήγορα, μετά κοιτούσαν τα πόδια του κάτω απ’ το σορτσάκι, κι οι χήνες κάπου εκεί γύρω περπατούσαν και τέντωναν τον λαιμό τους, περπατούσαν και τέντωναν τον λαιμό τους. Το κορίτσι ένιωσε πως το αγόρι τέντωνε τον λαιμό του ίσια καταπάνω της και στην άκρη του λαιμού ένα μικρό κακάσχημο πρόσωπο με παχιά χείλη ήταν έτοιμο να τη δαγκώσει ως να την ξεκοιλιάσει. »
Ένας δρόμος, χωματόδρομος, στα αθηναϊκά βόρεια προάστια τη δεκαετία του ’80, που κάθε τόσο η κοινότητα προσπαθούσε να ασφαλτοστρώσει κι αυτός επέμενε στο χώμα. Ό,τι και να έδινε ο δρόμος, χώμα, πίσσα, άσφαλτο, τα παιδιά που μεγάλωναν σε αυτόν το έπαιρναν. Το έπαιρναν γιατί έπαιζαν με τα πάντα – με λασποκεφτέδες, με κιμωλίες ανασκαμμένες από άχτιστα οικόπεδα, με ξύλα, με δέντρα και σκαρφαλώματα. Ο δρόμος γοήτευε τα παιδιά με άλογα και αλεπούδες, κι άλλοτε τα τίναζε από τη ράχη του και τα έριχνε μπρούμυτα για να μαθαίνουν πως και λίγο γδάρσιμο, λίγο αίμα δεν πειράζει. Τα παιδιά τού αντιγύριζαν ενθουσιασμό και κλάμα, φόβους και ζαβολιές, πρώτες φορές, ενοχές και νίκες. Εκείνα τα παιδιά σήμερα έχουν για τα καλά πατημένα τα σαράντα, άλλοι τα πενήντα, κι ο δρόμος τους μένει σταθερά ασφαλτοστρωμένος εδώ και δεκαετίες – και σιωπηλός από παιδιά, αν κι έχει περισσότερα σπίτια. Παραμένει όμως δικός τους. Μπορούν, καμιά φορά, να τον κοιτούν και να διακρίνουν πίσω από ψηλές μάντρες και μπετόν το συγκεκριμένο σημείο όπου έσκαβαν το χώμα κι έβγαζαν κομμάτια κιμωλία. Μπορούν να ανασταίνουν τους γέρους γείτονες που είχαν μάθει να χαιρετούν κάθε μέρα. Όποτε θέλουν, μπορούν να επιστρέφουν στο σπίτι που είναι για όλους η παιδική ηλικία. Η διεύθυνση της δικής τους, Νέα Πεντέλη – οδός Μακεδονομάχων.
