"Οι Αδιάφοροι" είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, το οποίο έγραψε σε πολύ νεαρή ηλικία και θεωρείται το σημαντικότερο της λογοτεχνικής του καριέρας. Το έργο αυτό κυκλοφόρησε σε μία από τις πιο δύσκολες ιστορικά στιγμές της Ιταλίας. Ο Μουσολίνι είχε ήδη επιβάλει τη δικτατορία του και η χώρα όδευε προς τη συναίνεση και τη λαϊκή επικύρωση του φασισμού. Έχοντας ελάχιστο ακόμα ενδιαφέρον για την πολιτική, ο Μοράβια έδειξε, παρ’ όλα αυτά, με τον πιο γλαφυρό και άμεσο τρόπο, ότι ο φασισμός μετατρέπει τον θανάσιμο κίνδυνο της αδιαφορίας σε ένα απόλυτα υπαρξιακό προσωπικό καθεστώς. Το πορτρέτο που φιλοτέχνησε, αυτό ενός εικοσάχρονου νέου, αντιμέτωπου με την κατάρρευση της αστικής οικογένειάς του, αλλά και της ίδιας της χώρας του, παραμένει αξεπέραστο μέχρι και σήμερα.
Στο βιβλίο ο αναγνώστης θα βρει μια εξαιρετική εισαγωγή του έγκριτου Ε. Σανγκουινέτι, ένα σπουδαίο κριτικό σημείωμα της Α. Γκραντέλις, καθώς και τέσσερα σημαντικά και σπάνια κείμενα του ίδιου του Μοράβια που επεξηγούν και αναλύουν περαιτέρω τα νοήματα του έργου του αλλά και της εποχής κατά την οποία το έγραψε.
Ο Αλμπέρτο Μοράβια (1907-1990) γεννήθηκε και πέθανε στη Ρώμη, που είναι το σκηνικό των περισσότερων βιβλίων του. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς της Ιταλίας: ο Μοράβια έγραψε μέσα στο περιβάλλον του μεταπολεμικού ρεαλισμού χωρίς να ταυτιστεί με κανένα λογοτεχνικό κίνημα, δημιουργώντας, μάλλον, ο ίδιος σχολή με το έργο του. Το 1929 εκδόθηκε στο Μιλάνο το πρώτο του μυθιστόρημα, "Οι αδιάφοροι", μια ρεαλιστική περιγραφή της μεσαίας τάξης, που έγινε μπεστ σέλερ και αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Ροντ Στάιγκερ. Με τα επόμενα μυθιστορήματά του επιχείρησε να σχολιάσει την κατάσταση των πραγμάτων στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του φασισμού, προκαλώντας το θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής. Η κοινωνική αλλοτρίωση, το σεξ χωρίς αγάπη, η συχνά αξιολύπητη εικόνα του ανδρικού φύλου, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η συναισθηματική ανικανότητα, τα προβλήματα του σύγχρονου ζευγαριού και η απομόνωση αποτελούν μερικούς από τους θεματικούς άξονες στα μυθιστορήματα "Αγκοστίνο", 1944, "Μια γυναίκα από τη Ρώμη", 1947, "Η ανυπακοή", 1948, "Ο κομφορμιστής", 1951, "Η χωριάτισσα", 1957, "Η πλήξη", 1960. Έγραψε, επίσης, νουβέλες, σενάρια και συλλογές διηγημάτων. Πολλά βιβλία του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο (όπως τα "Μια γυναίκα από τη Ρώμη", το 1954, από τον Λουίτζι Τζάμπα, "Αγκοστίνο", το 1962, από τον Μάουρο Μπολονίνι, "Η περιφρόνηση", το 1963, από τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, "Η πλήξη", το 1963, από τον Νταμιάνο Νταμιάνι, "Οι αδιάφοροι", το 1964, από τον Φραντσέσκο Μαζέλι, "Ο κομφορμιστής", το 1970, από τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, κ.ά.), καθώς διακρίνονται από καθαρά "κινηματογραφικές" αρετές: απλό αφηγηματικό στιλ, δυνατή πλοκή, καίριες ψυχολογικές παρατηρήσεις και αυθεντικούς χαρακτήρες.
