Οι αποστάται


Συγγραφέας : Τακόπουλος, Πάρις
Εκδότης : Καλλιγράφος
Έτος έκδοσης : 2012
ISBN : 978-960-9568-13-5
Σελίδες : 144
Σχήμα : 21x14
Κατηγορίες : Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα

10.00 € 8.00 €




Γράφει ο Γιώργος Κατηφόρης προλογίζοντας κυρίως, τους "Αποστάτες", εµµέσως δε και το "Κλεινόν Άστυ", τα δύο σατιρικά µυθιστορήµατα του Πάρι Τακόπουλου, για το πόσο ξαφνιάστηκε όταν διάβασε το κείµενο των Αποστατών, ένα κείµενο "αληθινό σοκ" για κείνον. "Πρώτη φορά" λέει "συναντούσα συγγραφέα να γράφει για τη γερµανική Κατοχή και την Αντίσταση - µια περίοδο που είχε σφραγίσει τη συνείδηση όλων µας, είτε στη Δεξιά ανήκαµε είτε στην Αριστερά, έτσι ώστε να την αναλογιζόµαστε µόνον µε όρους "µεγαλείου", "τραγωδίας", "ηρωισµού", "θυσίας" - σαν να ήταν απλά µια αδέξια φάρσα παιγµένη, κατά την έκφραση του Μάκβεθ, από κάποιους κλάουν που αγχωµένοι παραπατούν την λίγη τους ώρα πάνω στη σκηνή και µετά εξαφανίζονται για να µην ακουστούν ποτέ πια. Πως είχε την τόλµη! Και όµως, την είχε και τη χρησιµοποίησε πολύ αποτελεσµατικά. "Οι Αποστάται" είναι ένα µοναδικό βιβλίο. Εκεί που το "Κλεινόν Άστυ" ασχολείται µε τη µεταπολεµική εµφυλιοπολεµική µας σύγκρουση, οι "Αποστάται" αναλύουν τα όσα προηγήθηκαν επί Κατοχής και µας οδήγησαν, αντί για την εθνική ενότητα, στον εθνικό διχασµό. Η επισήµανση αυτής της αντινοµίας εξαπολύει όλη τη σατιρική δύναµη του Τακόπουλου που µεταφέρει το κατοχικό µας δράµα στην τόσο δύσκολη φιλολογικά φόρµα: την εξιστόρηση της εφηβικής εµπειρίας µιας τάξης ενός Γυµνασίου. Από τις περιορισµένες γνώσεις µου της νεώτερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας µόνον στον Evelyn Waugh (Decline and Fall) θυµάµαι παρόµοιο εγχείρηµα. Στους Αποστάτας ο Τακόπουλος µας διηγείται τις περιπέτειες των µαθητών µιας τάξης ενός προνοµιούχου ιδιωτικού σχολείου στην Αθήνα όπου οι µαθητές, προστατευµένοι από τις στερήσεις των κοινών ανθρώπων εκείνης της εποχής - πείνα, κοινωνική αποδιοργάνωση, οικογενειακή διάλυση, ανεργία, τροµοκρατία - έχουν την πολυτέλεια να περνούν τον καιρό τους µε διάφορα "παίγνια", σεξουαλικά παίγνια φυσικά, αλλά και πολεµικά παίγνια, αντιστασιακά παίγνια, κοµµουνιστο-αντι-κοµµουνιστικά παίγνια. Αναπόφευκτα µπλέκουν στο τέλος κ' εκείνοι στο γενικότερο παιχνίδι που οι µεγαλύτεροί τους στα χρόνια, επιδίδονται µε τόση φονική µανία, και έτσι, αναπόφευκτα, τα αποτελέσµατα για µερικούς είναι τραγικά". . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ο Πάρις Τακόπουλος είναι περισσότερο άγνωστος ως συγγραφεύς της "Κενής Διαθήκης" και του δεύτερου τόμου της, "Απορία προς τα έθνη", παρά σαν κριτικός θεάτρου. Τι κι αν δεν σταμάτησε να γράφει κριτικές, από μετανηπιακής ηλικίας, με μερικά μόνο διαλείμματα, εις εποχάς θεομηνιών, οπότε προτιμούσε να δένει την σιωπή του! Τα δεύτερα κριτικά του σημειώματα -πλην όσων είδαν το κατοχικό σκότος, ιεροκρυφίως, σε δικά του ιδιόχειρα αντιστασιακά περιοδικά, γραμμένα σε ώρες συσκοτισμού- δημοσιεύθηκαν στην "Ελληνική Δημιουργία" του Σπύρου Μελά το 1949, με τα ψευδωνυμικά αρχικά του Π.Ο.Τ., ως ανταποκρίσεις του επί παντός καλλιτεχνικού επιστητού στο Λονδίνο. Οι πρώτες δύο θεατρικές κριτικές του, δημοσιεύθηκαν στην νέα "Εκλογή" της Ελένης Βλάχου. Μετά τη δεύτερη κριτική δεν υπήρξε τρίτη. Του ιδικού του κριτικού ταλέντου, μη εκτιμηθέντος επαρκώς, εξακολούθησε να εκδίδεται από τον Ίκαρο, ποιητικώς και μυθιστορηματικώς ("Κλεινόν Άστυ" και "Αποστάται" μέχρι το σωτήριον, ειδικά γι' αυτόν, έτος '66, οπότε συνεργάστηκε με τα επανεκδοθέντα "Νέα Ελληνικά" του Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη, για να συνεχίσει το κριτικό του έργο ανενόχλητος, για ένα ολόκληρο χρόνο. Αυτές οι τακτικές κριτικές του, δεν του αύξησαν πολύ την δημοτικότητα στο χώρο του Θεάτρου, ίσως γιατί ήσαν περισσότερο ενοχλητικές, από το εκρηκτικό γέλιο του. Το 1974 πήρε την εκδίκησή του από την Ελένη Βλάχου, όταν του ανέθεσε εν λευκώ την καλλιτεχνική διεύθυνση της Καθημερινής. Η συνεργασία του ήταν κι αυτή μάλλον σύντομη, γιατί κράτησε όσο και η εν λευκώ εντολή (Cherchez les femmes). Έκτοτε γράφει ανελλιπώς, θα έλεγε κανείς μετά μανίας, στα κενά που του επιτρέπουν οι έμμετρες ή πεζές "Κενές Διαθήκες" του, θεατρικές κριτικές, επιτιθέμενος μανιωδώς κατά πασών των κακών μεταφράσεων, οι οποίες ομολογουμένως είναι περισσότερες από τις "κακές" κριτικές του. Ακολούθησαν τα "Κριτικά", το 2002, καλύπτοντας κριτικές του έως το 1990. Τα "Κριτικά", του διαδέχθηκαν οι 2 τόμοι των "Θεατρικών" του από τα Ελληνικά Γράμματα. Κατά τα άλλα ο Πάρις Τακόπουλος συνεχίζει την συγγραφή του πεντηκοστού θεατρικού του έργου, και την "Απόκρυφη Δευτέρα Απορία του", τον τρίτο τόμο της "Κενής Διαθήκης" του, ο οποίος θα προηγηθεί του επερχομένου τετάρτου. Τα υπόλοιπα είναι πάλι κριτική, ίσως γιατί αυτός δεν σκοπεύει σαν τον Σεφέρη να ξαναδέσει τη σιωπή του.






e-mail Facebook Twitter