[...] Αναρωτιόμαστε μήπως ο γάμος αυτός έπρεπε να γίνει σύμφωνα με τ' αρχαία πρότυπα κι οι Ζώνες Τρία και Τέσσερα έπρεπε να κάνουν μια κοινή γιορτή. Οι Ζώνες όμως, δεν μπορούσαν ν' αναμιχθούν, ήσαν εχθρικές απ' τη φύση τους. Εμείς δεν ήμασταν καν σίγουροι πού βρίσκονταν τα σύνορα. Τη δική μας πλευρά δεν τη φρουρούσαμε. Όσοι από τους κατοίκους της Ζώνης Τρία έμεναν κοντά στα σύνορα ή τα πλησίαζαν από περιέργεια -όπως κάνουν κάποτε τα παιδιά και οι νέοι- ένιωθαν να πλημμυρίζουν από απέχθεια ή τουλάχιστον από μιαν αντιπάθεια για την ξένη ατμόσφαιρα και τους τρόπους της που εκδηλώνονταν σαν ένας ψυχρός λήθαργος, κάτι σαν πλήξη. Δεν μπορεί να λεχθεί ότι η Ζώνη Τέσσερα είχε για μας την κρυφή έλξη του απαγορευμένου, πως μας συνάρπαζε: Το πιο σωστό, είναι ότι ξεχνούσαμε την ύπαρξή της. [...]
