Ύστερα σου λένε - Είναι πατέρας σου! Αυτός σου έδωσε ζωή, είσαι η σάρκα και το αίμα του - συνεπώς πρέπει να είναι για σένα ιερός. Άλλο ένα ύπουλο συμπέρασμα! Αναρωτιέμαι όμως, γιατί με έκανε. Σίγουρα όχι από αγάπη. Δεν μπορεί να μ' αγαπούσε προτού αρχίσω να υπάρχω. Με γνώριζε πριν με κάνει; Εμένα σκεφτόταν όταν με έκανε; Εμένα επιθυμούσε και γι' αυτό με έκανε; Ή μήπως ήξερε τι θα γίνω; Ελπίζω όχι, αλλιώς θα 'πρεπε να τον τιμωρήσω που εντέλει με έκανε! Ή μήπως πρέπει να τον ευγνωμονώ που γεννήθηκα άνδρας; Καθόλου, όπως δεν θα 'πρεπε να τον κατηγορώ αν είχα γεννηθεί γυναίκα. Μπορεί να υπάρχει αγάπη, όταν δεν βασίζεται στο ενδιαφέρον για το αντικείμενό της; Μπορούσε να υπάρχει ενδιαφέρον για μένα, όταν θα 'πρεπε πρώτα να υπάρξω για να υπάρξει μια τέτοια προϋπόθεση; Που βλέπουν λοιπόν την ιερότητα; Μήπως στην ίδια την πράξη από την οποία δημιουργήθηκα; Λες και δεν είναι μόνο μια ζωώδης διαδικασία που ικανοποιεί ζωώδεις πόθους. Θα 'πρεπε να τον ευγνωμονώ που με αγαπάει; Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν τη ματαιόδοξη αδυναμία να αυτοθαυμάζονται μέσα στο έργο τους, όσο άσχημο κι αν είναι. - Ορίστε λοιπόν: αυτό είναι όλο το μυστήριο, που το τυλίγετε σε ιερή ομίχλη για να εκμεταλλευθείτε τους φόβους μας.
Μέγας γερμανός δραματικός συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στο Μάρμπαχ της Βυρτεμβέργης στις 10 Νοεμβρίου του 1759 και πέθανε στη Βαϊμάρη στις 10 Μαΐου 1805. Η καταγωγή του ήταν ταπεινή και η ζωή του γεμάτη δυσχέρειες. Σπούδασε νομικά και ιατρική. Το πρώτο ώριμο έργο του είναι το δράμα "Οι ληστές" (Die Rauber, 1783), μια τολμηρή διακήρυξη ελευθερίας εναντίον της τυραννικής και διεφθαρμένης ηθικά κοινωνίας.
Το 1783 εκδίδεται το δραματικό έργο "Η συνωμοσία του Φιέσκο στην Γένουα"· το 1784 το "Ραδιουργία και έρως" και το 1787 το "Δον Κάρλος". Την ίδια χρονιά γράφει την "Ωδή στη Χαρά" και εγκαθίσταται στη Βαϊμάρη. Γνωρίζεται με τον Γκαίτε (1788) και διορίζεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιένας (1789). Ασχολείται με την συγγραφή ιστορικών έργων, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η "Ιστορία του τριακονταετούς πολέμου".
Το 1790 νυμφεύεται την Σαρλόττε φον Λέγκενφελτ και αποκτά δυο γιους και δυο κόρες. Το 1791 ασθενεί σοβαρά από υπερκόπωση και κινδυνεύει να πεθάνει. Μεταφράζει αρχαίους έλληνες και λατίνους συγγραφείς και γράφει ορισμένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα. Παράλληλα ασχολείται με την μελέτη της φιλοσοφίας του Καντ, καρπός της οποίας είναι θαυμάσια φιλοσοφικά και αισθητικά δοκίμια, όπως το "Περί αφελούς και αισθηματικής ποίησης". Το 1794 αναθερμαίνεται η φιλία του με τον Γκαίτε και αρχίζει η περίοδος της ωριμότητας. Γράφει μερικά από τα ωραιότερά του ποιήματα και μπαλλάντες.
Τα δραματικά έργα της περιόδου αυτής είναι: η τριλογία του "Βαλλενστάιν" (1800), Μαρία Στούαρτ (1801), "Η παρθένος της Ορλεάνης (1801), "Η νύμφη της Μεσσήνης" (1803), "Γουλιέλμος Τέλλος (1804) και το ημιτελές "Δημήτριος". Μετέφρασε πλήθος ξένων δραματικών έργων κυρίως αγγλικών και γαλλικών (Μάκβεθ, Φαίδρα κλπ.) Διηύθυνε τα περιοδικά "Οι ώρες" και "Ημερολόγιο των Μουσών". Μαζί με τον Γκαίτε έγραψαν τα σατιρικά δίστιχα "Ξένια".
