Η νουβέλα αυτή, απ' τα πρώτα έργα του Κνουτ Χάμσουν, κατέχει ιδιαίτερη θέση στο Έργο του.
Ο συγγραφέας περιγράφει εδώ τις περιπλανήσεις του στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη ζωή των πλανόδιων εργατών γης. Όσα, λοιπόν, διηγείται, τα έζησε λίγο-πολύ και ο ίδιος και αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του έργου: ότι, δηλαδή, είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα μιας ορισμένης εποχής και σ' έναν συγκεκριμένο χώρο, χωρίς ωστόσο ν' αφήνει αδιάφορο και το σημερινό αναγνώστη. Το σκηνικό συνθέτουν οι ατέλειωτοι σιτοβολώνες της αμερικάνικης φύσης, ο καυτός ήλιος τη μέρα και το νυχτιάτικο αγιάζι.
Εδώ βλέπουμε τον αφηγητή με τους περιστασιακούς συντρόφους του να ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά, να ζηλεύουν θανάσιμα εξαιτίας της μοναδικής κοπέλας που συναντούν, να πίνουν απερίσκεπτα όλα όσα κέρδισαν με κόπο, να ταλαντεύονται ανάμεσα στη ζωή του εργάτη και του αλήτη - απατεώνα...
Είναι μια ζωή σκληρή και επικίνδυνη αυτή των μπαγαπόντηδων, που, όμως, ακόμη και σήμερα γοητεύει.
Κνουτ Χάμσουν ψευδώνυμο του Κνουτ Πέντερσον (Knut Pederson). Γεννήθηκε στο Γκάρμοστραετ που βρίσκεται κοντά στο Λομ το 1859 και πέθανε στο Νέρχελμ, κοντά στο Γκρίμσταντ το 1952. Νορβηγός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας (1920). Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της νεορομαντικής εξέγερσης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα και πέτυχε με το έργο του να ανακόψει την τάση προς τον έντονο νατουραλισμό στο μυθιστόρημα, όπου και διακρίθηκε. Γόνος αγροτικής οικογένειας έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια σ' ένα ψαροχώρι στο Χάμαρεϊ του Νόρλαντ, υπό την τυραννική επίβλεψη του θείου του. Σε ηλικία 15 ετών άρχισε τη μεγάλη περιπλάνησή του διασχίζοντας τη Νορβηγία και ασκώντας διάφορα επαγγέλματα. Με τον ίδιο τρόπο περιπλανήθηκαν δύο φορές στις ΗΠΑ (Β. Ντακότα, 1882, Σικάγο, 1886). Τα χρόνια αυτά ουσιαστικά φυτοζωούσε, ενώ παράλληλα διάβαζε πολύ. Το 1888 επέστρεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στην Κοπεγχάγη, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ιδιωτικός δάσκαλος. Με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του "Η πείνα" (1890), πάνω στη στέρηση, την αποξένωση αλλά και τις εσωτερικές ψυχικές παρορμήσεις, έγινε ευρύτερα γνωστός, και την ίδια επιτυχία γνώρισαν όλα τα επόμενα μυθιστορήματά του. Μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, το 1920, κλείστηκε στον εαυτό του, προσπαθώντας να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Ωστόσο, το όνομά του αμαυρώθηκε, τη δεκαετία του '30, καθώς υπό την επίδραση της συμπάθειας που έτρεφε προς τον Νίτσε και τους Γερμανούς και του έντονου αντισημιτισμού του, εξέφρασε ανοιχτά την υποστήριξή του προς τον Χίτλερ -παρόλο που ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι τα αισθήματά του ήταν περισσότερο αντιβρετανικά και λιγότερο φιλοχιτλερικά-, τάχθηκε υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού και απομονώθηκε από τους συμπατριώτες του. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παραπέμφθηκε σε δίκη, εγκλείστηκε σε ψυχιατρείο, αντί να φυλακιστεί, και τα περιουσιακά του στοιχεία κατασχέθηκαν. Πέθανε πάμπτωχος το 1952. Μετά το θάνατό του, η μνήμη του Χάμσουν αποκαταστάθηκε και σήμερα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς.
