Στο έργο αυτό η Gisela Pankow συνθέτει την προσωπική της θεωρητική και κλινική προσέγγιση των ψυχώσεων και των ψυχοσωματικών διαταραχών, με το γνωστό συναρπαστικό της τρόπο και με συνεισφορές και στοιχεία από την εθνολογία, την κοινωνική ανθρωπολογία και τη φιλοσοφία. Η Pankow εξετάζει τη δομή της οικογένειας ως οντότητας γενεσιουργού διαταραχών της εικόνας του σώματος και οντότητας δυνάμενης να προκαλέσει τη δημιουργία και εξέλιξη μιας ψύχωσης. Η αναλυτική τεχνική της Pankow αντιπροσωπεύει μια διεύρυνση της κλασικής ψυχανάλυσης προσαρμοσμένη στις ψυχώσεις: αντί για την ιχνηλάτηση και ερμηνεία του απωθημένου, όπως γίνεται στην ψυχανάλυση των νευρώσεων, στις ψυχώσεις αναζητούνται δίοδοι προσέγγισης του ψυχικά «μη αναπαραστάσιμου». Η Pankow το προσεγγίζει μέσα από μια διαλεκτική σχέση της δομής του χώρου και της βίωσης του σώματος. Κατά το δύσκολο αυτό έργο, συντελείται, σε έναν ουδέτερο ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του αναλυτή και του ασθενούς, κάποιου βαθμού δόμηση, δίνοντας μορφή στο «μη αναπαραστάσιμο». Το κέντρο βάρους στη νεύρωση τοποθετείται στις αντικειμενότροπες σχέσεις και στο μεταβολισμό της libido, ενώ στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία της ψύχωσης η αρχή της ασφάλειας παραμένει το κεντρικό ζήτημα.
Η Gisela Pankow (1914-1998) νευρολόγος-ψυχίατρος του Πανεπιστημίου του Tubingen και παλιά βοηθός του καθηγητή Kretschmer, Docteur es Sciences του Πανεπιστημίου Παρισίων, εργάστηκε από το 1951 ως το 1956 στην Ενδοκρινολογική Κλινική του καθηγητή J. Decourt, στο Νοσοκομείο της Pitie. Από το 1958 διήυθυνε στο Παρίσι ένα σεμινάριο πάνω στην "Αναλυτική ψυχοθεραπεία των ψυχώσεων". Το διεθνές επίπεδο των εργασιών της -6 βιβλία και 100 επιστημονικές δημοσιεύσεις σε 6 γλώσσες- υπογραμμίζουν την αξία της διδασκαλίας που ακολουθεί από το 1971 στο Πανεπιστήμιο Paris IV, στην Ιατρική Σχολή Saint Antoine. Από το 1960 ως το 1970 η Γκιζέλα Πανκόφ ήταν υπεύθυνη διδασκαλίας στην Ιατρική Σχολή της Βόννης. Δίδαξε στην ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Τυνησία, και έδωσε διαλέξεις στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
