Ένα αριστουργηµατικό πορτρέτο της συναισθηµατικής εξέλιξης µιας γυναίκας, η ανατοµία ενός γάµου, ένα κλασικό έργο του Τολστόι.
Η δεκαεπτάχρονη Μάσα, µετά τον θάνατο των γονιών της, παντρεύεται τον Σεργκέι Μιχάηλιτς, τον φίλο του πατέρα της. Μεταξύ τους αναπτύσσεται µια τρυφερή σχέση που χαρίζει και στους δύο την ευτυχία, η ζωή τους όµως θ’ αλλάξει όταν αποφασίζουν να εγκατασταθούν για λίγο στην Πετρούπολη. Η Μάσα ξελογιάζεται από τη γοητεία των κοσµικών σαλονιών και ο γάµος της αρχίζει να ξεθωριάζει...
"Ο συζυγικός βίος, µας λέει ο Τολστόι, ακόµα και αν θεµελιώνεται στον έρωτα, είναι µια εύθραυστη ισορροπία από επιθυµίες που καταπιέζονται, από συµπλέγµατα που καιροφυλακτούν. Η ζυγαριά της συµβίωσης εύκολα διαταράσσεται και τότε όλα µπορούν να συµβούν. Η πραγµατική αγάπη ωστόσο, όσο κι αν δοκιµάζεται, έχει τον τρόπο της να διασώζεται µέσα από διαδοχικές µεταλλάξεις".
Από τον πρόλογο του Δηµήτρη Στεφανάκη
"Πέρασα πολλά και θαρρώ πως βρήκα αυτό που µου χρειάζεται για να ευτυχήσω. Μια ήρεµη, µοναχική ζωή στην ερηµιά του χωριού µας, µε τη δυνατότητα να κάνουµε καλό στους ανθρώπους, στους οποίους είναι τόσο εύκολο να κάνεις το καλό κι αυτοί δεν το έχουν συνηθίσει. Έπειτα η δουλειά, η δουλειά που φαίνεται ότι αποφέρει όφελος. Έπειτα η ξεκούραση, η φύση, ένα βιβλίο, η µουσική, η αγάπη για τον πλησίον· να την η ευτυχία µου και τίποτα παραπάνω απ’ αυτή δεν σκεφτόµουν".
Λέον Τολστόι (1828-1910)
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
