Είναι μεγάλη υπόθεση να καταπιαστεί κάποιος με την αναλυτική και όσο γίνεται πιο πιστή μετάφραση των ομηρικών επών και μάλιστα της Οδύσσειας. Απαιτείται πλήρης γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και δη της ομηρικής, η οποία απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια, ευρύτερο πεδίο γνώσης και κριτικής σκέψης. Ο Γεώργιος Καραμέλιος τόλμησε και διάβηκε το Ρουβικώνα, ξεκίνησε τη δική του μάχη, την πάλη με τις λέξεις, την αναμέτρηση με το ομηρικό κείμενο αγωνιζόμενος να προσθέσει το δικό μόχθο, να προσφέρει τη δική του εκδοχή στις ήδη υπάρχουσες μεταφράσεις της Οδύσσειας του Ομήρου. Ο λόγος του μεταφραστή μεστός και χορταστικός οδηγεί τον αναγνώστη σε δρόμους καινούργιους έτσι όπως αυτός τους ψυχανεμίστηκε μέσα από το βαρύ και επιβλητικό βηματισμό των αρχαϊκών λέξεων της ομηρικής ποίησης. Στη συνέχεια επιτρέπει στον αναγνώστη να περιπλανηθεί σε όλο το εύρος των ομηρικών ατραπών αναζητώντας ιδεολογικές, ηθικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ανθρωπιστικές έννοιες, ένα σύνολο από αλληλένδετες, φορτωμένες αξίες και κώδικες ζωής. Διαβάζοντας κάποιος τη μετάφραση του κ. Γεωργίου Καραμέλιου ανακαλύπτει μια σειρά από λέξεις οι οποίες φέρουν τη δική του σφραγίδα, τη δική του οπτική, το ατομικό του λεκτικό οπλοστάσιο, όπως το διαμόρφωσε με την προσωπική του εργασία. Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος
Αρχαίος Έλληνας επικός ποιητής, ο μεγαλύτερος από τους ποιητές όλων των αιώνων, με τον οποίο αρχίζει η έντεχνη ελληνική και ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Όμηρο είναι ελάχιστες και αυτές ασαφείς. Τον τόπο γέννησής του διεκδικούν πολλές πόλεις. Πιο πιθανή πατρίδα του όμως θεωρείται η Σμύρνη, αιολική αποικία, που αργότερα προστέθηκε στην ιωνική συμπολιτεία. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το ότι ο ποιητής γνώριζε πολύ καλά την περιοχή της, όπως αποδεικνύουν οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί στην ποίησή του. Γνώριζε ακόμα καλά τις ακτές του Αδραμυτηνού κόλπου, το όρος Ίδη, την πεδιάδα του Σκάμανδρου κ.λπ., τα οποία είδε ο ποιητής με τα μάτια του και έγιναν θέατρα των αγώνων των ηρώων του. Άγνωστο είναι το πότε έζησε ο Όμηρος. Ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί στα ποιήματά του ότι έζησε πολύ αργότερα από τα τρωικά. Κατά τον Ηρόδοτο (Β΄ 53) ο Όμηρος έζησε 400 χρόνια νωρίτερα απ' αυτόν και, σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, πρέπει να έζησε κατά τα μέσα του 9ου αι. π.Χ. Τέλος η παράδοση ότι ο Όμηρος ήταν τυφλός πρέπει να απορριφθεί, γιατί είναι ασυμβίβαστη με τη λεπτή παρατήρηση της φύσης που υπάρχει στο έργο του.
Έγραψε: α) την "Ιλιάδα" της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται σε 51 ημέρες και 15.700 στίχους. Θέμα της είναι η "μήνις του Αχιλλέως" εναντίον του Αγαμέμνονα και οι συμφορές που επακολούθησαν. Κανονικά λοιπόν έπρεπε να ονομαστεί Αχιλληίδα, επειδή όμως ο ποιητής παρεμβάλλει σ' αυτήν πολλά γεγονότα του πολέμου που έγιναν γύρω από το Ίλιο (= Τροία), γι' αυτό πήρε το όνομα "Ιλιάς" β) την "Οδύσσεια" της οποίας τα περιστατικά διαρκούν 41 ημέρες και αναπτύσσονται σε 12.100 στίχους. Θέμα της είναι ο "νόστος" (= επιστροφή) του Οδυσσέα από την Τροία στην Ιθάκη. Άλλα έργα που αποδίδονται στον Όμηρο είναι: οι "Ομηρικοί ύμνοι", η "Βατραχομυομαχία", ο "Μαργίτης".
Χαρακτηριστικό της τέχνης του Ομήρου είναι ότι τα έπη του έχουν αρχή, μέση και τέλος και ότι με τα αλλεπάλληλα επεισόδια κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του ακροατή μέχρι το τέλος. Ο θαυμασμός για τα έπη του Ομήρου διατηρήθηκε αμείωτος από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας, γι' αυτό και διδάσκεται σ' όλα τα σχολεία της Ευρώπης, ως ο μεγαλύτερος ποιητής και παιδαγωγός των αιώνων. Τα ομηρικά έπη έχουν μεταφραστεί σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, καθώς και στην ελληνική δημοτική, από τους Ι. Πολυλά, Αργ. Εφταλιώτη, Ζ. Σιδέρη, Ν. Καζαντζάκη, Ι. Κακριδή κ.ά.
