Τα λυπόμουνα τα βουνά, για την ερημιά τους, για τη μοναξιά τους, για τα χιόνια που πονούσαν το κορμί τους, για τα αγρίμια που έσκιζαν τις σάρκες τους.
Λυπόμουνα και τους κάμπους, τους απέραντους κάμπους, που παίδευαν τους ανθρώπους που βασάνιζαν τις νιες και τις όμορφες, τις μικροπαντρεμένες και τις ανύπαντρες.
Τα λυπόμουνα, μέχρι που κατάλαβα πως έκανα λάθος για τη μοίρα που πίστευα πως τα συντρόφευε, γιατί ο θάνατος και ο χάρος δεν μπορούν να τα βάλουν με τα βουνά και τους κάμπους, δεν μπορούν να τα νικήσουν, να τους στερήσουν τη ζωή, την ελπίδα, τη χαρά, τη συντροφιά.
Καλότυχα τα βουνά, καλογραμμένοι οι κάμποι για έναν ακόμα λόγο, αφού αντί για το χάρο και το θάνατο καρτερούν τις στάνες και τα κοπάδια των Σαρακατσαναίων, καθώς ο ένας πεθύμησε τόσο πολύ τον άλλο.
Καλότυχα τα βουνά, καλογραμμένοι οι κάμποι, καλότυχοι και οι Σαρακατσαναίοι, που μπορούν και απολαμβάνουν τις χαρές τους και είναι σαν να μη γνωρίζουν και αυτοί χάρο και θάνατο...
Ο Γεώργιος Δ. Καψάλης κατάγεται από την Ήπειρο. Σπούδασε Φιλολογία στο ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Μπόχουμ Γερμανίας, όπου το 1982 απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα. Σήμερα υπηρετεί ως Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλολογίας στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει ασχοληθεί ερευνητικά με το συνολικό έργο του Θεσπρωτού λόγιου Κ.Α. Μιχαηλίδη. Έτσι το 1993 κυκλοφόρησε η μελέτη του "Τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας" (Κ.Α. Μιχαηλίδης) και στις αρχές του 1998 η μελέτη "Χειρόγραφες παροιμίες σε αλφαβητική και λημματοθετική κατάταξη" - συγκριτική μελέτη - ευρετήριο.
