Ο συνοικισμός πλέον είχε αλλάξει ολότελα μορφή. Οι παράγκες είχαν μετατραπεί σε κανονικά σπίτια με τούβλα, οι τσίγγινες στέγες σε μπετόν αρμέ. Αποκτήσαμε ηλεκτροδότηση κι αργότερα υδροδότηση. Όμως άλλαξαν κι οι άνθρωποι. Τα παιδιά έχασαν τις αλάνες που έπαιζαν, οι χαρούμενες φωνές τους ακούγονταν όλο και λιγότερο. Οι μεγάλοι, απομακρύνθηκαν σιγά-σιγά ο ένας απ' τον άλλον, η ζωή στα καινούργια σπίτια είχε περισσότερες απαιτήσεις, που σημαίνει και περισσότερες σκοτούρες. Άρχισε και λίγο ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, κάτι που πριν δεν είχε λόγο ύπαρξης. Δίχως να το καταλάβουν, πιάστηκαν στο δόκανο της καταναλωτικής συμπεριφοράς. Τα σπίτια τώρα, με τις ανέσεις που διέθεταν, τους απομόνωσαν, τους έκλεισαν μέσα στην ομορφιά τους, όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα. Τα απρόοπτα πολυσυμμετοχικά γλέντια που γινόντουσαν σχεδόν κάθε βράδυ, σταμάτησαν. Περιορίστηκαν μόνο σε συγκεντρώσεις οικογενειακού κύκλου.
Μαζί με τις συναλλαγματικές, τις δόσεις και τους τόκους απ' τα δάνεια, πλήρωναν δυστυχώς και το τίμημα της κοινωνικής εξέλιξης.
Ο Ιορφάνης Σερμαΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στον προσφυγικό συνοικισμό των Παλαιών Σφαγείων. Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο εργάστηκε σε τυπογραφείο και μέχρι σήμερα υπηρετεί την τέχνη της Τυπογραφίας. Από το 2000 είναι κάτοικος Ελληνικού στην περιοχή των Σουρμένων.
