Στο γνώριμο δωμάτιο, το φως είναι λεπίδι που χαράζει, που πληγώνει, που σημαδεύει τα πάντα· είναι οξύ που απαλύνει τα χρώματα, που διαλύει τις φευγαλέες στιγμές, που ανακαλεί εικόνες ζωής... θολές, άσπρες, γκρίζες, πολύχρωμες, μόνες, μπλεγμένες, αληθινές, ανύπαρκτες...
Είναι η μαγική περιπλάνηση στους άλικους ουρανούς του πάθους, το ονειρικό σεργιάνι στα γεμάτα βουκαμβίλιες πάλλευκα σοκάκια της αγάπης· είναι το ερωτικό, φρενήρες σμίξιμο των αισθήσεων, η υπαρξιακή συνουσία, η μέθεξη με το θείο της ψυχής...
Είναι της βίωσης το αίμα που σταλάζει στα χείλη της οργής, στα δακρυσμένα μάτια, στα μουδιασμένα δάχτυλα του μόχθου και απλώνεται σαν έκκληση στους πλατιούς δρόμους για μια στιγμή γαλήνης, για ένα λεπτό ευτυχίας, για μια ώρα ζεστασιάς, για μια στάλα ουτοπίας...
Είναι η Ζωή μου...
