Στον τόμο περιλαμβάνονται εννιά διηγήματα με κοινή θεματολογία: τον έρωτα. Ο συγγραφέας δεν αναλώνεται σε κοινοτοπίες. Με τη φινέτσα του, τη χαρακτηριστική λεπτότητα της γραφίδας του, μετατρέπει τις αφηγήσεις του σε λογοτεχνική μελέτη του ερωτικού φαινομένου, ιδωμένου μέσα από διαφορετικά πρίσματα.
Έρωτες ανέλπιδοι, ανεκπλήρωτοι ή κι ανέκφραστοι (Περί έρωτος, Βέροτσκα, Το σπίτι με το μεσοπάτωμα)· έρωτες μεταμορφωτικοί, που οδηγούν τη ζωή σε άλλες, νέες ατραπούς (Η κυρία με το σκυλάκι, Η αρραβωνιαστικιά)· έρωτες ξεπεσμένοι, πλανεμένοι, ξεστρατισμένοι (Με την Άννα στον λαιμό, Η σουσουράδα)· έρωτες που έγιναν γάμος, άλλοτε εφιαλτικός, άλλοτε ανιαρός μα και –εν τέλει– ευτυχισμένος (Η σύζυγος, Η γυναίκα μου) – οι «περιπτώσεις» ποικίλλουν.
Περιδιαβαίνοντας σε μιαν ολόκληρη κοινωνία που στήνει μπροστά στα μάτια μας ο Τσέχοφ, ερχόμαστε σε επαφή με την εποχή του, αλλά και με τις πιο λεπτές πτυχές της ψυχής του και της δημιουργίας του. Τα διηγήματα της συλλογής στέκονται επάξια πλάι στη –δημοφιλέστερη στο ευρύ κοινό– θεατρική του παραγωγή, προσφέροντας την ευκαιρία για άλλη μιαν ανάγνωση –από διαφορετική εδώ αφετηρία– των βασικών τσεχοφικών θεμάτων, μορφών και τρόπων.
Άντον Τσέχοφ (1860 - 1904): Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ ήταν Ρώσος συγγραφέας πολλών διηγημάτων, θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του και μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό και θρησκευτικό περιβάλλον. Ο Τσέχωφ από την 6η τάξη του γυμνασίου αναγκάστηκε μόνος του να βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα κατ' οίκον. Το 1879 μπαίνει στο ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου της Μόσχας, το οποίο τελείωσε το 1884. Από τον καιρό της σπουδής του στο γυμνάσιο, ο Τσέχωφ άρχισε να γράφει χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις, μονόπρακτα. Από το 1880 τα έργα του αρχίζουν να δημοσιεύονται στα περιοδικά "Ξυπνητήρι", "Θεατής", "Μόσχα", "Φως και σκιά", "Θραύσματα" κ.ά. με το ψευδώνυμο Αντόσια Τσεχοντέ. Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων "Τα παραμύθια της Μελπομένης". Το 1884-85 γράφει την ιατρική του διατριβή που δεν τελείωσε, εξαιτίας των ασχολιών του. Ως γιατρός βοηθούσε τους ανήμπορους και παρείχε τις ιατρικές υπηρεσίες του δωρεάν. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι: "Ο γλάρος", "Ο θείος Βάνιας", "Οι τρεις αδελφές", "Ο βυσσινόκηπος", "Στέππα" κ.ά. Πέθανε το 1904.
