Στη ζωή του Περικλή Γιαννόπουλου έβρεχε διαρκώς. Είχε γεννηθεί σε μια πόλη υγρή, την Πάτρα. Όταν πέθανε ο πατέρας του, έγινε ένας τσακισμένος άνθρωπος. Τότε ήταν που άρχισε να βρέχει παντού στον κόσμο γι' αυτόν. Βιαζόταν -όχι πως τον ένοιαζε πια η βροχή που τον είχε μουλιάσει. Τα βράδια πνιγόταν στα δάκρυά του. Το έδαφος είχε γίνει ολισθηρό. Βούλιαζε! Η θλίψη φαίνεται πως είναι υγρή. Καθόταν στο στενό του γραφείο και κοίταζε τα χέρια του. Λευκά, με καλοκομμένα νύχια, μακριά δάχτυλα. Κοίταξε την παλάμη του. Τη γραμμή της ζωής. Θαύμασε την ομορφιά της. Ερωτεύτηκε την οσμή της. Τα άνθη του αγρού, τις γαζίες, τις ελιές, τη δάφνη, τα πεύκα. Κι όταν τη φώτισε το φως, άρχισε να γράφει γι' αυτό, για την Ελληνική Γραμμή, την Ελληνική Ζωγραφική.
Ο Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Εποχή" και "Καθημερινή" -στις πολιτιστικές κυρίως σελίδες- με τα περιοδικά "Νέα Εστία", "Νέο Επίπεδο", "Πανδώρα", καθώς και με το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ.
Τα τελευταία δύο χρόνια κάνει κριτική βιβλίου στα περιοδικά "Γαλέρα" και "Διαβάζω" και αρθρογραφεί στο περιοδικό "Το Στίγμα".
Το "Περικλής Γιαννόπουλος: Πορτραίτο που κάηκε στο φως" είναι το πρώτο του βιβλίο.
