Ο τίτλος αυτού του φωτογραφικού τόμου φαίνεται, εκ πρώτης ανάγνωσης τουλάχιστον, να περιέχει ένα παράδοξο: συμφύρει δύο έννοιες, τον χώρο και τον χρόνο, σαν η δεύτερη να επεξηγεί την πρώτη, ενώ είναι προφανώς ποιοτικά διαφορετικές. Αυτή η διάκριση, όμως του χρόνου από τον χώρο είναι στην πραγματικότητα μόνο μεθοδολογική. Η ζωή μας υποχρεωτικά ορίζεται χωροχρονικά, η τέχνη καθίσταται ακατανόητη ή τουλάχιστον άστοχη, αν την αποδεσμεύσουμε από την ιστορικότητά της. Πολύ περισσότερο η τέχνη της φωτογραφίας, γιατί εκκινεί από την αγωνία για τη διάσωση της στιγμής, παρατείνει και παραδίδει στον θεατή ένα ήδη παρελθόντα χωροχρόνο - μια στιγμή, όπως ο όρος χρησιμοποιείται φιλοσοφικά, ως άποψη, πτυχή, στάδιο μιας εξελικτικής πορείας.[...]
Ελένη Α. Νικολάκη
