"Eλεύθεροι Πολιορκημένοι" - "Ο πειρασμός"
Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,/
κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,/
και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους/
ανάκουστος κιλαηδισμός και λιποθυμισμένος./
Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,/
χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,/
και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,/
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,/
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια./
Έξ' αναβρύζει κι η ζωή, σ' γη, σ' ουρανό, σε κύμα./
Aλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό 'ναι κι άσπρο,/
ακίνητ' όπου κι αν ιδής, και κάτασπρ' ως τον πάτο,/
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ' η πεταλούδα,/
που 'χε ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο./
Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί 'δες/
Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!/
Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,/
ουδ' όσο καν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,/
γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,/
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,/
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του. [...]
