Ρώτησαν κάποτε τον ποιητή,
τι είναι αυτό που χρειάζεται,
πάνω απ' όλα, για να γράψει:
ιδέες, χαρτί, μελάνι, ένα
πληκτρολόγιο... ένα μπαλκόνι
να βλέπει στη θάλασσα.
Κι αυτός απάντησε: η μία.
Το γράμμα σου ανάγκη
πάσα να έχει παραλήπτη,
ν' απευθύνεται.
Αλλιώς μένει ανεπίδοτο.
Κι ας γίνεται μετά η μία χιλιάδες.
Γεννήθηκε στην Κηφισιά, τον Σεπτέμβριο του 1955 με το ληξιαρχικό όνομα Θέμης Δημητρακόπουλος. Στα 16 του, μεσούσης της χούντας των κολονέλων -αυτής της εποχής του ζόφου, της άγριας χαράς και της προσδοκίας- συναντά τον ετερώνυμό του Ιάσονα Λειδινό, που από τότε τον συντροφεύει (όταν δεν χάνεται για κάποια χρόνια) στη γοητευτικά οδυνηρή περιπέτεια της γραφής - και της ζωής. Το 1980 εκδίδει τη συλλογή "Ενυδρείο", στον Κέδρο. Έκτοτε δημοσιεύει σπάνια και σποραδικά (χωρίς καμιά σοβαρή ή πειστική δικαιολογία για την απουσία του από το ποιητικό γίγνεσθαι). Μετά από πολύχρονη σιωπή, επανακάμπτει στην ποίηση τον Δεκέμβρη του 2012, με τη συλλογή, "Ο Κάλχας στο Φίλιον: Ίντριγκες, Έρωτες και άλλες Προδοσίες" - κι απ' ό,τι φαίνεται εννοεί να μην σωπάσει πια.