Ο συγγραφέας του βιβλίου ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων οι οποίοι διαμορφώθηκαν μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Νίκος Οικονομάκος έλαβε μέρος, και πολλές φορές ηγήθηκε, στη μεγάλη προσπάθεια της εφαρμογής των πρωτοβουλιών και των κατευθύνσεων της κομματικής ηγεσίας.
Ο "αέρας" του συγγραφέα αποτελεί ένα από τα ατού του βιβλίου και είναι παρών σε όλο το αφήγημα: η αμεσότητα που το διακρίνει είναι χαρακτηριστική, είτε παρουσιάζει τις παιδικές συμμορίες στις περιοχές γύρω από το Μεταξουργείο, είτε στην ατμόσφαιρα στα προπολεμικά πλοία, είτε εκθέτει το σκοτάδι της πρώτης γραμμής του βορειοαφρικανικού μετώπου, είτε αναφέρεται στο ενδεχόμενο της εκτέλεσης της θανατικής ποινής, είτε μιλά και αναλύει τη φύση και τις γεύσεις, είτε κρίνει τη στείρα στάση της κομματικής καθοδήγησης στις μετεμφυλιακές φυλακές.
Πέρα από το σοβαρότητα, το χιούμορ και την ανθρωπιά που χαρακτηρίζουν την αφήγηση, η κατάθεση του συγγραφέα διακρίνεται από την απουσία κάθε είδους αγκύλωσης και κάθε τάσης προς την κατεύθυνση της δικαίωσης συγκεκριμένων πολιτικών απόψεων. Το γεγονός αυτό απελευθερώνει τη μαρτυρία από τα στρεβλωτικά φορτία και την καθιστά προσηνή στον αναγνώστη που ενδιαφέρεται να αντιληφθεί τις ζυμώσεις και τη στάση των μελών του κομμουνιστικού κινήματος στον αιώνα που πέρασε.
(Από τον πρόλογο του Τάσου Σακελλαρόπουλου)
Ο Νίκος Οικονομάκος γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα. Δεκαέξι μόλις χρονών μπαρκάρει μούτσος σε φορτηγό βαπόρι. Στην Κατοχή οργανώνεται στην ΟΚΝΕ της Κυψέλης. Για να αποφύγει τη σύλληψη από τους Γερμανούς, καταφεύγει στη Μέση Ανατολή, όπου κατατάσσεται εθελοντής στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Στο Ελ Αλαμέιν τραυματίζεται σοβαρά και παραμένει επί τρίμηνο στο νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας. Ως αριστερός κλείνεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και έπειτα μετατίθεται στο 8ο Τάγμα.
Το 1945 αποστρατεύεται κι επιστρέφει στην Αθήνα, όπου εντάσσεται στο ΚΚΕ ως επαγγελματικό στέλεχος. ΤΟ 1947 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται μετά από 17 χρόνια.
Εργάστηκε ως επαγγελματικό στέλεχος στην ΕΔΑ (γραμματέας στη Νέα Ιωνία και στο Περιστέρι). Με την επικράτηση της δικτατορίας βγαίνει στην παρανομία και διαφεύγει στο εξωτερικό με εντολή του κόμματος. Η διάσπαση του ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο του 1968, τον βρίσκει στο Παρίσι. Εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού και υπήρξε υπεύθυνος διαφόρων οργανώσεων του κόμματος στη Δυτική Ευρώπη.
Μετά την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα. Στο 2ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Εσωτερικού και δουλεύει ως υπεύθυνος των οργανώσεων Αιγαίου. Το 1981 εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες, όπου εργάζεται αρχικά ως διευθυντής σε εστιατόριο και αργότερα, με ειδική αποστολή, στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1985 προσλαμβάνεται ως υπάλληλος στην πρεσβεία της Ελλάδας στο Καράκας της Βενεζουέλας. Το 1991 επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα.
