Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ

Κάποιες φορές ορισμένοι άνθρωποι προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφύγουν από το πεπρωμένο... Να ξανασάνουν μακριά από τη μοίρα που τους κυνηγάει, να δραπετεύσουν.. Κι όσο προσπαθούν τόσο πιο πολύ βουλιάζουν και πνίγονται σ' αυτήν, τόσο πιο πολύ φυλακίζονται, ανίκανοι να της αντισταθούν. Και τότε, όταν πια δεν έχουν άλλη επιλογή, τότε όταν καταλαβαίνουν πως αληθινά ότι είναι να τους συμβεί είναι γραμμένο στα κιτάπια του Θεού από πριν, έτοιμο να τους κυνηγήσει τη στιγμή που δεν το περιμένουν, μόνο τότε... αφήνονται στην αγκαλιά του και... το γεύονται... Δυο φυλές που μισούνται θανάσιμα... Δυο κόσμοι τελείως διαφορετικοί... Δύο άνθρωποι που μάλλον δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ... Και όμως όταν η μοίρα αποφασίζει όλα τ' άλλα ωχριούν μπροστά της... Η Αφροδίτη αγάπησε παράφορα τον Γκορχάν, χωρίς να το προγραμματίσει, χωρίς καν να τον δει. Και όταν το κατάλαβε ήταν πια αργά για να κάνει πίσω. Τον συνάντησε και απόλαυσε την ευτυχία... δίχως να νοιάζεται για τις συνέπειες αυτής της πράξης. Κι όλα αυτά με φόντο μια πλατιά μπλε θάλασσα κι ένα πανέμορφο ελληνικό νησί.. Τον αγάπησε.... Χωρίς να γνωρίζει ότι το πεπρωμένο, το κισμέτ, στηριγμένο σε γεγονότα και μνήμες που δεν είχαν ξεχαστεί ποτέ, σχεδίαζε δειλά μα σταθερά την πορεία της σχέσης τους, ξετυλίγοντας μια ιστορία που θα στιγμάτιζε τις ψυχές τους για πάντα...