Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε μικρές ή μεγάλες πλατείες. Εκεί, αργά ή γρήγορα πηγαίνουν οι άνθρωποι για να αναμετρηθούν με τη ζωή και το πεπρωμένο τους. Να συναντήσουν άλλους ανθρώπους, να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν ή ακόμη και να συγκρουστούν. Στις πλατείες συναντιέται το ''εγώ'', που έρχεται ανυποψίαστο από τη φωλιά του, με άλλα "εγώ''. Υπάρχει εκεί ένας αυστηρός καθρέφτης που φωτίζει διαφορετικά το είδωλο που έχει πλάσει ο καθείς για τον εαυτό του. Στις πλατείες, που είναι συνάμα και σχολεία ζωής, αρχίζουν οι απογοητεύσεις, οι περιπέτειες, γράφονται ή ξεκινούν καθημερινά ιστορίες, γιατί οι άνθρωποι μετρούν τις δυνάμεις και την αντοχή τους, ακριβώς στο σμίξιμο και στη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους, μέχρι που ο κάθε ήρωας να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του...
Τα περισσότερα διηγήματα τούτου του βιβλίου λοιπόν, συμβαίνουν, αρχίζουν ή τελειώνουν σε μια πλατεία, σε έναν δρόμο, σε ένα στρατόπεδο, σε ένα σπίτι που έχουν μαζευτεί πολλοί. Γράφτηκαν για χαλάρωση, αλλά είναι συνάμα και εκλεκτές αναμνήσεις. Το τοπίο δεν είναι αστικό, αλλά επαρχιακό. Πρόκειται για ταπεινές και ίσως διασκεδαστικές ιστορίες, όπως το ίδιο λαϊκοί, ταπεινοί και διασκεδαστικοί είναι οι ήρωες που θα γνωρίσουμε σε αυτά τα διηγήματα, τα οποία έχουν αληθινή βάση τα περισσότερα. Ουσιαστικά παρακολουθούμε μικρές λεπτομέρειες της ζωής, καταφρονημένα περιστατικά, καταδικασμένα να παρασυρθούν από τη λήθη και να χαθούν, αν δεν τα σώσει η πένα ενός συγγραφέα, ο οποίος τυχαία πρωταγωνιστεί, βρίσκεται κοντά ή ακούει από άλλους τα διάφορα συμβάντα, ενώ σημαντική πηγή αρκετών ιστοριών είναι η παραδείσια πηγή των παιδικών χρόνων.
Το περιβάλλον των μικρών αυτών ιστοριών είναι ιδιαίτερο, γι' αυτό επιστράτευσα και μια δόση θεατρικότητας μέσα στα διηγήματα. Το σκηνικό δεν είναι αφηρημένο και ρευστό αλλά σταθερό και οι διάλογοι αναδεικνύουν τη θυμόσοφη κληρονομιά αυτού του περιβάλλοντος. Δεν έχουμε να κάνουμε με μεγάλα γεγονότα, αλλά με κείνα που μόνο η ποίηση καταδέχεται, ακριβώς γιατί έχουν μιαν άλλη ουσία. Δε βαραίνουν διόλου στη μεγάλη ιστορία αλλά μονάχα στη ψυχή, γιατί τα συμβάντα που θα παρακολουθήσουμε είναι αυτό ακριβώς. Τρυφερά και ευαίσθητα, σαν πολύχρωμες πεταλούδες που πετούν αδιόρατα κάτω από τα πέπλα της μνήμης...
Ο Γιώργος Πύργαρης γεννήθηκε το 1965 στην Καλλιθέα Θηβών. Σπούδασε Οικονομικές επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Νομικών και Οικονομικών Επιστημών. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Έχει δημοσιεύσει, κατά καιρούς, διηγήματα, άρθρα και ποιήματά του σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως και σε λογοτεχνικές σελίδες του διαδικτύου.
