Η παρούσα μελέτη ασχολείται με τους παράγοντες που επηρέασαν τις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις το χρονικό διάστημα από το φθινόπωρο του 1944, όταν οι δύο χώρες απελευθερώθηκαν από τους κατακτητές τους, έως τα τέλη του 1946, όταν οι διμερείς τους σχέσεις εισήλθαν σε μια σκληρή περίοδο έντασης και οξύτητας. Διερευνά επίσης τις επιπτώσεις των συνεχόμενων μεταβολών στις σχέσεις Αθήνας-Βελιγραδίου κατά τον ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο. Το υλικό της προέρχεται από ανέκδοτο, κυρίως, αρχειακό υλικό καθώς και από τις εφημερίδες της εποχής. Η μελέτη χωρίζεται σε δύο μέρη, ένα για κάθε κράτος. Στο καθένα από αυτά καταγράφονται αρχικά οι κινήσεις των διπλωματών μέσα στο πλαίσιο των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων, αλλά και των ανακατατάξεων στο διεθνές σκηνικό. Σ' ένα δεύτερο επίπεδο τοποθετείται η δράση των αποκαλούμενων "πατριωτικών λόμπι" στις δύο χώρες. Τέλος, ξεχωριστά εξετάζεται η πολιτική του ΚΚΕ και των οργανώσεων των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδας, που αποτελούσαν ένα διακριτικό πόλο εξουσίας τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο βαλκανικό περιβάλλον.
Ο Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης είναι επίκουρος καθηγητής νεότερης και σύγχρονης ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα, έως σήμερα, ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στη μελέτη των διαβαλκανικών σχέσεων, με επίκεντρο τον χώρο της γεωγραφικής Μακεδονίας (19ος - 20ος αιώνας). Είναι συγγραφέας της μονογραφίας "Σωτήριος Γκοτζαμάνης: ο άνθρωπος, ο πολιτικός, ο μύθος" (Θεσσαλονίκη, 2001) και "Μετακινήσεις σλαβόφωνων πληθυσμών (1912-1930): Ο πόλεμος των στατιστικών" (Αθήνα, 2003). Είναι επίσης συνεπιμελητής του συλλογικού έργου "Ταυτότητες στη Μακεδονία" (Αθήνα, 1997).
