Τα ρίζα

"Τα μικρά πατρικά στιγμιότυπά σου είναι εξαιρετικά! Τα απόλαυσα. Σύντομα, ζωντανά, αφηγηματικά, νευρώδη, απέριττα, ειλικρινή! Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να τα εμπλουτίσεις και με άλλα πραγματικά! Τελειώνοντας την ανάγνωση τους "πεινούσα" για παραπάνω." "Ο ΙΤΑΛΟΣ":  Ξύπνησε το πρωί ο Δάμος. Κι άρχισε να ντύνεται. Τον βλέπει η γυναίκα του, η δασκάλα. "Που πας;" "Έχω δουλειά". "Τι δουλειά;" Τι να της πει; Αντιστασιακή δουλειά έχει. Με το Ε.Α.Μ. Μόλις το τελευταίο συγκροτήθηκε στην περιοχή του, στις πλαγιές του Ψηλορείτη, οργανώθηκε. Από την εποχή του Μεταξά, νέος, είχε ακούσει για τον κομμουνισμό. Γέμισε η ψυχή του. Ο ίδιος αγαπούσε όλον τον κόσμο. Βοηθούσε όπου μπορούσε. Την κοινωνία, τους φτωχούς είχε έγνοια· όχι το δικό του συμφέρον. Όπως συνέβη στην απελευθέρωση στο Ηράκλειο, όταν κάποιος γνωστός του του πρότεινε να φυλάει μιαν αποθήκη, αφού είχε όπλο, και εκείνος θα την γέμιζε. Μετά θα τα μοιράζονταν. Αρνήθηκε. "Η ιδεολογία μου δεν μου το επιτρέπει", είπε. "Με κείνηνα θ' απομείνεις" ήρθε η απάντηση του ρεαλιστή. Και έφυγε τρέχοντας. Να προλάβει. Προπολεμικά είχε παραιτηθεί από υπάλληλος του αγρονομείου. Δεν άντεχε, όπως έλεγε, τα εχθρικά βλέμματα και την απομάκρυνση των δικασθέντων αγροτών. Τον θεωρούσαν και αυτόν υπεύθυνο για τις ποινές που τους επέβαλε ο αγρονόμος. Το μόνο που επιζητούσε ο Δάμος ήταν η αναγνώριση· όχι η ανταπόδοση. Και την είχε. Τόσο που μπορούσε να συμβιβάζει τους αντιμαχόμενους, που πολλές φορές ήταν άγριοι. Ειρηνοποιός. Μειλίχιος, υπομονετικός, ευγενής, αλλά και επίμονος, κατάφερνε να συμφιλιώνει τους ανθρώπους και ευτυχούσε. Ο ίδιος απέφευγε τις συγκρούσεις. Δεν άσκησε ποτέ βία.