Έζησα στην Κατοχή. Έξω απ' την Αθήνα, είκοσι πέντε χιλιόμετρα, στο Κορωπί. Έχω μπροστά μου την εικόνα εκείνων που έφταναν στο Κορωπί από την Αθήνα με τα πόδια, με την ελπίδα να βρουν κάτι να βάλουν στο στόμα τους. Συχνά η μητέρα μου άκουγε τα βογγητά τους, καθώς το σπίτι μας ήταν στο δημόσιο δρόμο κι αυτοί πεσμένοι κάτω απ' τα παράθυρά μας, κι έτρεχε να τους βάλει κάτι στο στόμα. Οι περισσότεροι όμως πέθαιναν εκεί.
Πώς μπορούμε να κρατάμε το σιτάρι κρυμμένο, όταν ο κόσμος λιμοκτονεί;
Αν η καρδιά μας είναι έτοιμη να ανταποκριθεί, θα τους φέρει ο Κύριος κάτω απ' τα παράθυρά μας, θ' ακούσουμε τα βογγητά τους ή θα μας πάει εκεί που βρίσκονται πεσμένοι.
Έχει πολλή χαρά το έργο του Θεού.
