Τα επόμενα χρόνια ο Θεοτοκάς μετακινήθηκε προς τα αριστερά, πιστεύοντας πως οι δημοκράτες οφείλουν να δεχτούν ένα είδος σοσιαλισμού με σοβαρό οικονομικό σχεδιασμό. Χωρίς να είναι μπολσεβίκος, ούτε αντικομμουνιστής, την παραμονή των Δεκεμβριανών προσπάθησε να εξηγήσει στον Παπανδρέου πόσο σημαντικό ήταν να κατανοήσει και να αποδεχτεί το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου υπήρξε μεταστροφή της λαϊκής κοινής γνώμης στην Ελλάδα προς τα αριστερά. Ήταν δείγμα της ικανότητας του Θεοτοκά να λειτουργεί ως βαρόμετρο της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Το καλοκαίρι του 1941, καταρρακωμένος από τη σβάστικα που αντίκρισε να κυματίζει στην Ακρόπολη, σταμάτησε να γράφει στο ημερολόγιό του, διακόπτοντας έτσι, καθώς σημειώνει, να χαρτογραφεί "τις διακυμάνσεις της ομαδικής ψυχολογίας της Αθήνας κάτω από την επίδραση των γεγονότων". Σε γενικές γραμμές ωστόσο, αυτό ακριβώς επιτυγχάνουν τα "Τετράδια" - όπως και τα πρώιμα μυθιστορήματά του. Δεν βρίσκει κανείς πολλά έργα με παρόμοιες λεπτές κοινωνικές αναλύσεις και ευαισθησία.
(από τον πρόλογο του Μάρκ Μαζάουερ)
Το ημερολόγιο του Θεοτοκά διαθέτει την εξής χαρακτηριστική αμεσότητα: δεν πρόκειται για αναδρομική εξιστόρηση αλλά για μια συγχρονική με τα γεγονότα συγγραφή, όπου εκφράζονται ανησυχίες, διατυπώνονται εικασίες, κρίνονται πρόσωπα και διαψεύδονται προσδοκίες. Σε πολλές από τις σελίδες του καταγράφεται ο παλμός της εποχής, η αντίδραση των απλών ανθρώπων στην κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην εισβολή των Γερμανών και την Κατοχή. Δεν έχουμε βέβαια ιστορία γεγονότων, αλλά απόδοση του γενικού κλίματος, περιγραφή της ατομικής ανησυχίας και του φρονήματος του απλού ανθρώπου.
Η πολιτική, ιδεολογική και λογοτεχνική ζωή αυτής της ταραγμένης εποχής αποτυπώνεται ανάγλυφα στο ανά χείρας πολύτιμο ντοκουμέντο. Η συμπληρωμένη έκδοση των "Ημερολογίων" είναι, επιπλέον, απαραίτητη για την κατανόηση του συνολικού έργου του Θεοτοκά.
Ο Γιώργος Θεοτοκάς (1905-1966) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, γιος του δικηγόρου Μιχαήλ Θεοτοκά και της Ανδρονίκης το γένος Νομικού. Στην Κωνσταντινούπολη τέλειωσε το Ελληνογαλλικό Λύκειο και το 1922 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου. Το 1925 εκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας της δημοτικιστικής οργάνωσης Φοιτητική Συντροφιά (για τη δράση του κινδύνευσε το 1926 να αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο) και υποδέχτηκε τον Γιάννη Ψυχάρη στη Χίο. Μετά την αποφοίτησή του (1927) έφυγε για τρία χρόνια στο Παρίσι και το Λονδίνο. Στο Λονδίνο έγραψε το πρώτο του βιβλίο "Ελεύθερο Πνεύμα", που θεωρήθηκε ως το μανιφέστο της γενιάς του Τριάντα (δημοσιεύτηκε στην Αθήνα το 1929). Το 1929 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως δικηγόρος και δημοσίευσε πολλά κείμενά του στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Το 1940 κατατάχτηκε εθελοντικά στο στρατό και πολέμησε στην Αλβανία.Το 1948 παντρεύτηκε τη φιλόλογο Ναυσικά Στεργίου, η οποία πέθανε το 1959. Το 1952 ταξίδεψε στην Αμερική, το 1955 έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές στο νομό Χίου, χωρίς επιτυχία. Το 1966 παντρεύτηκε την ποιήτρια Κοραλία Ανδρεάδη. Πέθανε τον ίδιο χρόνο στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και με την εφημερίδα "Το Βήμα", ενώ υπήρξε επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Εποχές". Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού "Νέα Γράμματα" (1935). Διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1945-1946 και 1951-1952) και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κ.Θ.Β.Ε. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στις διεθνείς συναντήσεις της Γενεύης και στο Διεθνές Συνέδριο του Εδιμβούργου. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες και έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Τιμήθηκε με το βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1939 για το μυθιστόρημα "Το δαιμόνιο") και το Α’ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1957 για το έργο του "Τα προβλήματα του καιρού μας"). Ο Γιώργος Θεοτοκάς τοποθετείται στη γενιά του ’30, της οποίας υπήρξε ένα από τα πολυγραφότερα πρόσωπα. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, το θέατρο, την ποίηση, το δοκίμιο, την κριτική, την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Με το έργο του έθεσε τις βάσεις της θεωρίας της γενιάς του Τριάντα για την ελληνικότητα, η οποία πηγάζει παράλληλα από την ελληνική παράδοση (αρχαιοελληνική, βυζαντινή, λαϊκός πολιτισμός) αλλά και από την ευρωπαϊκή παράδοση και σύγχρονη πραγματικότητα. Ο αφηγηματικός του λόγος επηρεάστηκε έντονα από την ελληνική πεζογραφική δημιουργία του 19ου αιώνα. Από τα έργα του σημειώνουμε ως ορόσημα τον "Λεωνή", τους "Ασθενείς και οδοιπόρους", το "Δαιμόνιο" και την "Αργώ". Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γιώργου Θεοτοκά βλ. Αργυρίου Αλεξ. - Γεωργουσόπουλος Κώστας, "Θεοτοκάς Γιώργος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Γιαλουράκης Μανώλης, "Θεοτοκάς Γιώργος", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 7. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Τζιόβας Δημήτρης, "Χρονολόγιο Γιώργου Θεοτοκά", Διαβάζω 137, 12/2/1986, σ.8-11 και Αράγης Γιώργος, "Γιώργος Θεοτοκάς", Η Μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Δ΄, σ.8-81. Αθήνα, Σοκόλης, 1992.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Μη Διαθέσιμο
