Πριν από όλα υπήρξε αυτή η πινακίδα στην άκρη ενός δρόμου της Αττικής, με φόντο συκιές θάλλουσες, θροΐζουσες ελιές και μισοτελειωμένα σπίτια, μεταξύ των οδών Σύμης και Τρικάλων στη Ραφήνα και ύστερα οι άλλοι δρόμοι που είχαν ονόματα λιγότερο ξερά γεωγραφικά προσδιορισμένα: Ανδρομάχης, Ομήρου, Φιλοξενίας. Τέλος Νοεμβρίου· ο ήλιος που τη φώτιζε πλαγίως εκείνο το απόγευμα, σχεδόν αφηρημένα, χωρίς να τη ζεσταίνει, την είχε ωστόσο ήδη προ πολλού κάψει κι απολεπίσει. Το μήνυμά της όμως παρέμενε ευανάγνωστο, όπως και η διεύθυνση στην οποία παρέπεμπε: Λεωφόρος Αρτέμιδος 74 - Αρτέμιδα. Η τοποθεσία ήταν λίγα μόλις χιλιόμετρα από εκεί και δεν έμενε παρά να πάω και να δω από κοντά τι είχε μείνει από την ομορφιά.
Ο Ζιλ Ορτλίμπ γεννήθηκε στο Ksar Es Souk (σημερινή Ερ-Ρασίντια) του Μαρόκου το 1957. Είναι Γάλλος ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος, έχοντας γράψει πάνω από 30 βιβλία. Επίσης, ως λάτρης της ελληνικής γλώσσας και της λογοτεχνίας της, έχει μεταφράσει προς τα γαλλικά τα εξής έργα: τη "Γυναίκα της Ζάκυθος" του Διονυσίου Σολωμού (Le Bruit du temps, 2009), αδημοσίευτα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη ("Poemes anciens ou retrouves", μαζί με τον Pierre Leyris, Seghers, 1987), τις "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη" του Γ. Σεφέρη (Maren Sell/Calmann-Levy, 1994, επανέκδοση: Le bruit du temps, 2013), τον "Αυτόχειρα" και το "Ένας Αθηναίος χρυσοθήρας" του Μιχαήλ Μητσάκη (Le temps qu’il fait, 1997 και Finitude, 2003), καθώς και τη συλλογή διηγημάτων "Εθισμός στη νικοτίνη" του Θανάση Βαλτινού ("Accoutumance a la nicotine", εκδ. Finitude, 2007). Είναι επίσης μεταφραστής προς τα γαλλικά έργων των Frank Wedekind, Patrick Roth και Patrick McGuinness.
