Δύο νουβέλες, «Το Άγνωστο Αριστούργημα» (LeChefd’ OeuvreInconnu, 1831) και «Πιερ Γκρασού» (PierreGrassou, 1839), ενταγμένες στο μεγαλειώδες έργο «Ανθρώπινη Κωμωδία» του Ονορέ ντε Μπαλζάκ «διασταυρώνονται» στην έκδοση αυτή, με κεντρικό θέμα τους ζωγράφους και τη ζωγραφική.
«Το Άγνωστο Αριστούργημα» είναι μια νουβέλα ύμνος στην ιδιοφυία του ζωγράφου που σαν μικρός θεός ανασυνθέτει τον κόσμο, τον αναμορφώνει, και συνεχώς επιδιώκει την τελειότητα στο έργο του. Το καλλιτεχνικό του δημιούργημα,παραμένονταςάγνωστο ακόμα (inconnu), είτε μη αναγνωρίσιμο ή και παρεξηγημένο(méconnu) από την κοινωνία, αντιπαραβάλλεται μόνο με τον έρωτα και φυσικάτον νικά.Ενσάρκωση ενός τέτοιου καλλιτέχνη είναι ο φανταστικός ζωγράφος Φρενχόφερ.
Στον αντίποδα του Φρενχόφερ, ο Μπαλζάκ δημιουργεί τον ζωγράφο Πιερ Γκρασού, έναν μέτριο ζωγράφο καβαλέτου, ο οποίος καταφέρνει μέσα από την απομίμηση γνωστών ζωγραφικών έργων, την προσαρμοστικότητά του στη ζήτηση της αγοράς, την αξιοποίηση κοινωνικών ευκαιριών και σχέσεων, να ανέλθει κοινωνικά ως πετυχημένος ζωγράφος. Η νουβέλα «Πιερ Γκρασού»αποτελεί επιπλέονένα κείμενο-ντοκουμέντο για τους ιστορικούς της τέχνης, με αναφορές στην καλλιτεχνική ζωή του Παρισιού κατά την Παλινόρθωση και την Μοναρχία του Ιουλίου (1814-1830).
Οι δύο νουβέλες, τυπωμένες αντίστροφα στην έκδοση αυτή σαν ένδειξη της διαφορετικής αφετηρίας ανάπτυξης του κοινού τους θέματος, αλληλοσυμπληρώνονται σε προβληματισμό για την τέχνη και τον ρόλο της, το έργο τέχνης και τη φύση του καλλιτέχνη. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να απολαύσει για άλλη μια φορά το πλούσιο σε στοχασμό, γλαφυρό κείμενο του Μπαλζάκ και να αναλογιστεί πάνω σε ερωτήματα που εγείρονται για την τέχνη στην εποχή μας.
Ένας από τους θεμελιωτές του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, γεννήθηκε το 1799 στην πόλη Τουρ της Γαλλίας. Σπουδάζει νομικά, ύστερα από παρότρυνση της οικογένειάς του, και φιλοσοφία. Το 1819, αρνείται να ακολουθήσει το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, για να αφιερωθεί στη συγγραφή φιλοσοφικών δοκιμίων, μυθιστορημάτων και τραγωδιών. Σε όλα του πληθωρικός, τον χαρακτήριζε η ακατάβλητη εργατικότητα, το ακατάβλητο σθένος, όλα καθ' υπερβολή: το ίδιο ισχύει για την ερωτική ζωή του, τις καταχρήσεις, τις σπατάλες και τη μεγαλομανία του. Ζει πνιγμένος στα χρέη και δουλεύει όλο και περισσότερο και καταπιάνεται με όλο και περισσότερα για ν' απαλλαγεί απ' αυτά. Το 1822 γίνεται εραστής της κατά 20 χρόνια μεγαλύτερής του κυρία Ντε Μπερνύ. Εκείνη πρωτοδιαβάζει και καθαρογράφει τα έργα του. Θα πληρώσει κάθε εμπορικό του ναυάγιο: τυπογραφείο, βιβλιοπωλείο, έκδοση εφημερίδας, φυτείες ανανά, μετοχές σε σιδηροδρόμους. Συνάπτει παράλληλες ερωτικές σχέσεις, και το 1832 λαμβάνει το πρώτο γράμμα της "ξένης", της Εβελίνα Χάνσκα, κι αρχίζει φλογερή αλληλογραφία. Θα παντρευτούν το 1850, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια προσπάθειας, γράφοντας μυθιστορήματα της σειράς, για τις δημοφιλείς τότε επιφυλλίδες, χωρίς να υπογράφει καν, ωσότου αγγίξει την επιτυχία. Το 1833 συλλαμβάνει την ιδέα για το γιγαντιαίο εγχείρημά του την "Ανθρώπινη κωμωδία", όπου, ο Μπαλζάκ μιλάει για την "τεράστια έκταση ενός σχεδίου που αγκαλιάζει ταυτόχρονα την ιστορία και την κριτική της κοινωνίας, την ανάλυση των δεινών της και τη διερεύνηση των αρχών της", και συμπεριλαμβάνει μεγάλο μέρος του έργου, μεταξύ άλλων: "Η εξαδέλφη Μπέτυ", "Μπαρμπα-Γκοριό", "Ευγενία Γκραντέ", "Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ", "Ο εξάδελφος Πονς". Πεθαίνει το 1850 στο Παρίσι σε ηλικία μόλις 51 ετών.
