Εκείνο που με ώθησε να γράψω αυτό το βιβλίο, ήταν η ανάγκη να εκπληρώσω ένα ΧΡΕΟΣ, που βάραινε από καιρό καταλυτικά στη συνείδηση μου. Χρέος ζωής απέναντι στον τόπο μας και στους βασανισμένους ανθρώπους του, τους «πάντοτε ευκολόπιστους και πάντα προδομένους». Κι όταν ένιωσα βαθιά μέσα μου πως σήμανε η ώρα για το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, πήρα την απόφαση να φέρω στο φως την προσωπική αυτή μαρτυρία μου. Δεν είχα άλλο δρόμο απ' αυτό το γράψιμο, που ήταν αναπόφευκτο, γιατί είναι η απόδειξη μιας αποψευδαίσθησης για τον εαυτό μου.
Στις σελίδες που ακολουθούν του ημερολογίου μου, καταγράφονται όσα είδα και όσα έζησα έξι χρόνια κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου, σαν προϊστάμενος της προσωπικής του ασφάλειας. Είναι η «άλλη όψη» - η πιο κρυφή και η πιο άγνωστη - ενός «χαρισματικού» ηγέτη, που τον είχα πιστέψει.
Υπήρξα μαχητικός οπαδός του στη διάρκεια της δικτατορίας, 1967-1974, όταν κυριαρχούσε ηγεμονικά στο εξωτερικό σαν αρχηγός του ΠΑΚ. Και παρέμεινα προσωπικός προσωπολάτρης του τα τρία πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν ήμουν ακόμα στην Αυστραλία.
Ο προβληματισμός μου για την ειλικρίνεια των στόχων και των προθέσεων του, άρχισε να γεννιέται μέσα μου, το καλοκαίρι του 1977, όταν αποσπάστηκα στην υπηρεσία του στο Καστρί, εκτελώντας χρέη προσωπικού του φρουρού. Μπροστά στα μάτια μου σιγά - σιγά φανερωνόταν ένας «άλλος άνθρωπος». Μια ύπαρξη που απωθούσε, με πάθη και αδυναμίες αταίριαστες και ασυμβίβαστες για έναν ηγέτη. Κάποια στιγμή, τότε, με κατέλαβε μια τάση φυγής. Ένιωσα μετέωρος από την απομυθοποίηση ενός ινδάλματος... [...]
(από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Ο αστυνόμος Α΄ Βασίλης Κεραμάς γεννήθηκε το 1941 στο Ριζό - Δωδώνης - Ιωαννίνων και τελείωσε το γυμνάσιο στον Πειραιά. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, γράφτηκε στην Πάντειο Σχολή και μπήκε στο Σώμα της Αστυνομίας πόλεων, τον Απρίλιο του 1965, όταν ήταν κυβέρνηση ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η Απριλιανή δικτατορία τον απόλυσε από την Αστυνομία ως Παπανδρεϊκό και μετανάστευσε στην Αυστραλία, όπου παρέμεινε ως τον Ιούνιο του 1977. Στην Αυστραλία εργάστηκε στους σιδηρόδρομους, ενώ παράλληλα δίδασκε την Ελληνική γλώσσα σε ιδιωτικά και κοινοτικά σχολεία της παροικίας.
Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΚ Αυστραλίας, ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή δράση και συνδέθηκε προσωπικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Αποκατάστασης της Δημοκρατίας για την Ελλάδα στην Αυστραλία, μέλος του Αυστραλιανού Εργατικού Κόμματος και του απαγορεύτηκε η είσοδος στην Ελλάδα από τους συνταγματάρχες.
Την περίοδο 1975-77 ήταν ειδικός γραμματέας της "Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας" και από το 1974 ως το 1977 υπεύθυνος Οργανωτικού και Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Μελβούρνης. Το 1977 πήρε μέρος στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, ως αντιπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στην Αυστραλία.
Στις 20 Αυγούστου 1977 επανήλθε στο Αστυνομικό Σώμα, μετά την ακύρωση της απόλυσής του από το Συμβούλιο της Επικρατείας και στις 31 Αυγούστου 1977 αποσπάστηκε στην προσωπική ασφάλεια του Ανδρέα Παπανδρέου, στο Καστρί. Τον Σεπτέμβριο του 1978 μπήκε στη Σχολή Αξιωματικών Αστυνομίας Πόλεων, απ' όπου αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1981 με άριστα και πάντα ως αρχηγός της τάξεώς του.
Από τον Αύγουστο του 1981 ως τις 21 Μαΐου 1986 διατέλεσε προϊστάμενος της προσωπικής ασφαλείας του πρωθυπουργού στο Καστρί και από τον Αύγουστο του 1984 ήταν και διευθυντής της Υπηρεσίας Ασφαλείας του.
