[…]— Άι, φέρ’ το ντέφι, αρή Διαβολόσπιθα, είπε προς την κόρην, επιμένων ν’ αποκαλή αυτήν εν τη μέθη του δια του παρωνυμίου τούτου.
Η κόρη δεν αντέστη? αι δύο βίαιαι δόσεις του οίνου είχον αρκούντως συνταράξη το λογικόν αυτής.
Κρατούσα το ντέφι ανά χείρας ήρχισε προς τους ήχους τού οξυαύλου να ρυθμίζη βήματα και κινήσεις πλήρεις αρρήτου χάριτος, απιστεύτου ευλυγισίας. Εφ’ όσον γοργοί επέτων οι φθόγγοι από τας οπάς του ξύλου, γοργοί εκτύπων οι πόδες αυτής την γην και οι δάκτυλοι γοργοί ετυμπάνιζον το τεντωμένον δέρμα. Και επρόβαινε και ωπισθοχώρει και περιεστρέφετο με θάμβουσαν ταχύτητα και ανεκίνει περί αυτήν και επάνω από την κεφαλήν και οπίσω και έρριπτεν υψηλά και ήρπαζε και εκύλιε κατά γης και ανελάμβανε πάλιν και πάντοτε συμφώνως προς τον ρυθμόν το τρεμοκωδωνίζον ντέφι.
Όταν δε τους σπινθηρίζοντας φθόγγους διεδέχετο παρατεταμένη, εξηντλημένη φωνή, ως λιποψυχία, ως τελευταίος προς την ζωήν χαιρετισμός, η γόησσα ίστατο αίφνης και με τρομώδη παλμόν φέρουσα το ντέφι δι’ αμφοτέρων των χειρών εις τον αέρα, έκαμπτε ένθεν και ένθεν το λυγηρόν σώμα, τόσον ώστε οι τεταμένοι βραχίονες ήγγιζαν την γην, και έκλινε κατόπιν προς τα οπίσω, προτείνουσα τα στέρνα, κλείουσα ηδυπαθώς τους οφθαλμούς, διαστέλλουσα ως από δίψαν φιλημάτων τα χείλη.[…]
Στο «Βοτάνι της Αγάπης» ο Δροσίνης περιγράφει έναν έρωτα γεμάτο πάθος. Μία αγάπη έρμαιο δεισιδαιμονιών και προκαταλήψεων, που ξεφεύγοντας από τα όρια της λογικής αναπόφευκτα καταλήγει στην καταστροφή.
Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951). Ο Γεώργιος Δροσίνης καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών του Μεσολογγίου και γεννήθηκε στην Αθήνα. Τις εγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε στη Βαρβάκειο Σχολή και το Λύκειο Σουρμελή. Σπούδασε Νομική και, με σύσταση του Νικολάου Πολίτη, Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Καλών Τεχνών και ξένης φιλολογίας στη Γερμανία (Λειψία, Δρέσδη, Βερολίνο 1885-1888). Επέστρεψε στην Αθήνα και από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού της Εστίας, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894. Την ίδια περίοδο διηύθυνε επίσης τα περιοδικά Εθνική Αγωγή και Μελέτη (που ίδρυσε επίσης). Το 1899 μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα ίδρυσαν το Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, όπου εξέδωσε λογοτεχνικά έργα, λαογραφικές και άλλες μελέτες. Το 1901 ίδρυσε τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 1908 το εκπαιδευτικό μουσείο. Συνέβαλε επίσης στην ανέγερση του Οίκου Τυφλών και της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής, του Α΄ Εκπαιδευτικού Συνεδρίου του 1907 και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας (1908). Από το 1914 και ως το 1923 διετέλεσε τμηματάρχης του υπουργείου Παιδείας με ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, ενώ υπήρξε επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το έτος ίδρυσής της (1926). Από το 1922 διηύθυνε το Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος, ενώ. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στο περιοδικό Ραμπαγάς. Στην πρώτη φάση της λογοτεχνικής παραγωγής του ανήκουν οι συλλογές Ιστοί αράχνης (1880) και Σταλακτίται (1881), με τις οποίες εντάχτηκε στους νεωτεριστές ποιητές που απομακρύνθηκαν από το πομπώδες ύφος των αθηναίων ρομαντικών της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής. Με τις συλλογές Ειδύλλια (1884) και Γαλήνη (1902) προσχώρησε στη γενιά του 1880, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει ποιήματα ως το 1930 με τη συλλογή Βραδιάζει, καθώς επίσης διηγήματα και μυθιστορήματα. Πέθανε στην Κηφισιά το 1951. Ο Γεώργιος Δροσίνης εντάσσεται στους ποιητές της νέας Αθηναϊκής Σχολής, κυρίως λόγω της δημοτικής γλώσσας και της απλότητας της έκφρασης της ποίησής του, καθώς και των επιρροών που δέχτηκε από τους παρνασσιστές γάλλους ποιητές και την παρνασσική ποίηση του Παλαμά. Στην πεζογραφία του επηρεασμένος από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, το Νικόλαο Πολίτη και τον ΄Άγγελο Βλάχο, αλλά και από τις σπουδές του στη Γερμανία (υπήρξε δια βίου θαυμαστής των Schiller, Wagner και Goethe), επέλεξε συχνά θέματα από τη ζωή στην ελληνική επαρχία προτάσσοντας μια ειδυλλιακή αντιμετώπισή της. Τοποθετείται έτσι στην πρώτη φάση της ηθογραφικής πεζογραφίας στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γεώργιου Δροσίνη βλ. Αγγελάτος Δημήτρης, «Δροσίνης Γεώργιος», Παγκόσμιιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Κατσή - Χρυσογέλου ΄Αννα, «Γεώργιος Δροσίνης» , Η παλαιότερη πεζογραφία μας·Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΖ΄ (1880-1900). Αθήνα Σοκόλης, 1997, Μαυροειδή - Παπαδάκη Σοφία, «Δροσίνης Γεώργιος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Μερακλής Μ.Γ., «Γεώργιος Δροσίνης», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.304-307. Αθήνα, Σοκόλης, 1977.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)
