Ο Κιμ Μονζό γράφει ένα μεγάλο μυθιστόρημα για τα πάθη της μικρής μας καθημερινότητας, για τον έρωτα, τη λαγνεία, το μίσος, την αποξένωση, για το ποτάμι του χρόνου που δεν γυρίζει πίσω και οδηγεί στο αναπότρεπτο τέλος· με το αιχμηρό του χιούμορ ξύνει την επιφάνεια των πραγμάτων για να αποκαλύψει, μέσα από τις φάρσες που σκαρώνει η ίδια η ζωή, το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας, που συχνά μοιάζει με κωμωδία.
Ο Ραμόν-Μαρία εκπληρώνει επιτέλους τον μεγάλο του πόθο των τελευταίων εβδομάδων: να ρίξει στο κρεβάτι την ντίβα του θεάτρου στο οποίο εργάζεται και ο ίδιος. Προτού ωστόσο φτάσει η ευφρόσυνη, για τον ίδιο και τη σύντροφό του, στιγμή της ερωτικής ικανοποίησης, μεσολάβησαν στιγμές που φοβήθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο ρόλο του καλού εραστή. Όμως ο ανδρισμός του εντέλει δεν τον πρόδωσε. Μόνο που αυτή η λύση της παρ' ολίγον τραγωδίας θα εξελιχθεί η ίδια σε τραγωδία, καθώς η στύση του, το αντικείμενο του πόθου των ερωμένων του, θα γίνει πια μόνιμη...
Ο Quim Monzo (Κιμ Μονζό) γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1952. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνική σκηνή το 1976, καλλιεργώντας ιδιαίτερα τη μικρή φόρμα σε συλλογές διηγημάτων και μυθιστορήματα -καθώς και συλλογές δοκιμίων και χρονογραφημάτων-, και διαμορφώνοντας ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό σύμπαν με χαρακτηριστικά τον ερωτισμό, το χιούμορ, τη λεπτομερή ανατομία των χαρακτήρων και την καυστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Με τα βιβλία του, που έχουν τιμηθεί με πλειάδα βραβείων και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, ο Μονζό ανέτρεψε τα στερεότυπα περί "περιφερειακών" ή "μικρών" λογοτεχνιών, καθώς έχει εξασφαλίσει μια θέση μεταξύ των μεγάλων Ευρωπαίων συγγραφέων της εποχής.
Σε συνεργασία με την Cuca Canals έγραψε επίσης το σενάριο της ταινίας του Bigas Luna "Jamon, Jamon", ενώ συνεργάστηκε με τον Γάλλο σκηνοθέτη και ηθοποιό Jerome Savary στη δημιουργία της μουσικής σάτιρας "El tango de Don Joan".
Ζει στη Βαρκελώνη και είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας
"La Vanguardia".
