[...] Με την προτροπή του Lowenfeld ο Freud άρχισε να γράφει το 1901 αυτή τη συνοπτική, εκλαϊκευμένη εκδοχή της "Ερμηνείας των ονείρων" (1900) (ελλ.μετάφραση: εκδόσεις "Επίκουρος", 1993), δηλαδή ούτε ένα χρόνο μετά την έκδοση του μεγάλου του έργου, που άφησε μεν εποχή, αλλά αρχικά δεν είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Παρά ταύτα ο Freud έμεινε ακλόνητος στην πεποίθησή του για τη σημασία των ανακαλύψεών του σχετικά με την ουσία του ονείρου. Σε προχωρημένη ηλικία, το 1931, προλογίζοντας την τρίτη αγγλική έκδοση του μεγάλου έργου του, έγραψε ότι τέτοιες γνωστικές ιδέες έρχονται σε έναν άνθρωπο μόνο μία φορά στη ζωή του. Ένα μεγάλο μέρος από τα παραδείγματα ονείρων που συζητούνται στην παρούσα εργασία περιέχονται, συχνά πιο διεξοδικά, στην "Ερμηνεία των ονείρων", όπως και στο μέρος ΙΙ του μεταγενέστερου βιβλίου του "Vorlesungen zur Einfuhrung in die Psychoanalyse" (1916-1917) (ελλ. μετάφραση, με τίτλο "Εισαγωγή στην ψυχανάλυση", εκδ. "Επίκουρος", 1996). Μία πολύ σύντομη περίληψη των συμπερασμάτων του από την έρευνα για τα όνειρα με τίτλο "Das Interesse an der Psychoanalyse" (1913) περιέχεται στον 2ο τόμο, σ.34 κ.ε. της "Werkausgabe" (δίτομη συλλογή έργων του Φρόυντ, σε επιμέλεια Άννας Φρόυντ και Ίλζε Γκρούμπριχ). Για την ψυχαναλυτική χρήση του υλικού των ονείρων παραπέμπουμε τον αναγνώστη στη μελέτη "Der Wahn und die Traume in W. Jensens 'Gradiva'" (1907) (η ελληνική μετάφραση περιέχεται στο: Σ. Φρόυντ, "Ψυχανάλυση και λογοτεχνία", εκδ. "Επίκουρος", 1994) και στο "Marchenstoffe in Traumen" (1913). Και τα δύο περιέχονται στον 2ο τόμο της "Werkausgabe", σ.28 κ.ε. και σ.469 κ.ε. αντίστοιχα.
Μη Διαθέσιμο
