Τι κάνει μια γιαγιά να είναι μάγισσα; Μα τι άλλο; Αυτή η τέχνη της να επικοινωνεί με ό,τι κινείται κι αναπνέει. Αλλά και με τα άψυχα το ίδιο καλά να τα καταφέρνει... Τι κάνει μια γιαγιά να είναι μάγισσα τελικά; Μα τι άλλο; Αυτή η τέχνη της ν’ αγαπάει...
Γεννήθηκα στα Γιαννιτσά στις 15 Μαΐου του 1966.
Δεν ξέρω πότε σταμάτησα να μεγαλώνω, πάντως συνέβη, κι άραγε, έχει σημασία το πότε;
Σημασία έχει ότι ο χρόνος είναι αλήτης και τσιγκούνης.
Αν ήμουν μάγισσα, θα τον έκανα ζυμαράκι με μαγιά και θα τον φούσκωνα.
Συνέχεια. Πάλι και πάλι, μήπως και τον χορτάσω.
Αν ξαναγινόμουν μάγισσα, θα μ’ έκανα σαρανταποδαρούσα με κάτι παραπάνω από σαράντα χέρια και σαράντα καρδιές. Να μπορέσουν να καταπιαστούν, αλλά και να χωρέσουν στις τελευταίες όσα αγαπάω:
Η οικογένειά μου, το νηπιαγωγείο, τα υιοθετημένα παιδιά της Action Aid, οι Κουβακάδες, η Νίκη και ο Μήτσος, τ’ αδέσποτα όλου του κόσμου, ο αέρας όταν φυσάει ανάμεσα στις πευκοβελόνες στο Πάικο, η Αρήτη της ροδιάς, η Δώρα του ημερολογίου, τα βιβλία, τα τραγούδια, οι αγκαλιές, οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι αναρριχώμενες τριανταφυλλιές, οι ταχτοποιημένες ντουλάπες, τα ταξίδια σε τόπους και στο χρόνο, η Αγγελική Βαρελά, τα γυαλόξυλα της Άννας, το γλυκό κολοκύθι, η Τασούλα του Λονδίνου, οι μουσικές της Ρεμπούτσικα, οι παραλίες το απόγευμα, το παραμύθι της Κυριακής, ο μοναχός Βικέντιος, το βιβλιοπωλείο της Βάσως, οι φρέζιες, τα σχολικά θρανία κι οι ποδιές, οι συναυλίες, η Κική Δημουλά, ο λεβέντικος κι οι άλλοι οι χοροί, το γυμναστήριο του Μάκη, η μυρωδιά του πικραμύγδαλου, ο Αναστάσιος της Αλβανίας...
Μη Διαθέσιμο
