Το "Υπόγειο Ρεύμα" είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο της αμερικανικής εργατικής λογοτεχνίας. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όλους, αφού αποτελεί μια ζωντανή γνωριμία με την πάλη των εργατών σε μια βιομηχανική περιοχή των ΗΠΑ - ταυτόχρονα είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Τη μία πλευρά των ηρώων του βιβλίου την αποτελούν άνθρωποι με ιδανικά για μια πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη ζωή, κομμουνιστές πρωτοπόροι εργάτες που έρχονται σε αντίθεση με την κοινωνία της εκμετάλλευσης και τους μηχανισμούς καταπίεσης, φανερούς και κρυφούς.
Το στοιχείο που αναμφίβολα θα εκτιμήσει ο αναγνώστης στο βιβλίο του Άλμπερτ Μαλτς είναι ότι οι ήρωές του είναι άνθρωποι πραγματικοί, ζωντανοί, με όλες τις αρετές και τις ελλείψεις τους, που με την καθημερινή τους δράση συμβάλλουν στην πάλη για την αλλαγή της κοινωνίας. Το υπόγειο ρεύμα όχι μόνο αποτυπώνει τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, αλλά και θέτει τον καθένα μπροστά στην ευθύνη συνεισφοράς του στην οργάνωση αυτής της πάλης.
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1908, σε μια πλούσια οικογένεια Δυτικοευρωπαίων μεταναστών. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια, απ' όπου αποφοίτησε το 1930. Από τα φοιτητικά του χρόνια θα συνειδητοποιήσει τη ληστρική φύση του καπιταλισμού και θα μισήσει τη βία του φασισμού. Έτσι, μετά από τον πόλεμο, ο Άλμπερτ Μαλτς θα ενταχτεί στην πρωτοπορία της αμερικανικής εργατικής τάξης και θα γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Πολύ σύντομα, γι' αυτήν την πολιτική ένταξη του, θα βρεθεί στη φυλακή (1950) με το διαβόητο νόμο του Μακάρθι.
Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ένα νέο στάδιο στη ζωή του Άλμπερτ Μαλτς. Μέσα του ανδρώνεται ο αγωνιστής, μεστώνει ο στοχαστής.
Ο Άλμπερτ Μαλτς πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το θεατρικό του έργο "Επί της Γης ειρήνη" (1934). Ακολούθησαν άλλα δύο θεατρικά του το 1935: "Ο μαύρος λάκκος" και "Οι κρυφοί επαρχιώτες". Το 1940 εκδίδει "Το υπόγειο ρεύμα. Το 1944 τη νουβέλα του "Ο σταυρός και το βέλος". Μετά την αποφυλάκισή του θα εκδώσει τη δραματική νουβέλα "Μια μεγάλη μέρα μιας σύντομης ζωής" (1957), όπου δίνονται συγκλονιστικές σκηνές ανθρώπινης αλληλεγγύης ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους φυλακισμένους αγωνιστές. Τέλος, με τη νουβέλα του "Κάποτε το Γενάρη" (1966) δίνονται εικόνες από την πάλη ενάντια στο φασισμό.
