Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών "Υλικό μονώσεως", 1966-1970, "Το παιχνίδι της επαφής", 1970-1973, "Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου", 1973-1977 και "Ζω με τους φίλους και τις λέξεις", 1977-1981.
[Δείγμα γραφής:
ΚΟΥΡΑΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Κάτω από αντίξοα ωράρια
Δίπλα σε βρώμικες αναπνοές
Ανάμεσα στα θύματα των ίδιων διαδρομών
Αρχίζουν να με κουράζουν
Τα πιο απλά πράγματα:
Ο έρωτας λόγου χάριν.
(από τη συλλογή "Υλικό μονώσεως")
ΑΜΙΓΗΣ ΑΧΡΩΜΑΤΟΨΙΑ
Όσο κι αν ψάχνω
-Ξαφνικά φιλοπερίεργος-
Πουθενά δεν παρατηρώ
Το μαύρο χρώμα μες στην φύση.
Αντί γι' αυτό διακρίνω μόνο
Συμπολίτες φοβισμένους ή προληπτικούς-
Ακόμα και τ' όνομά του παραποιούν
Σε σκούρο, βαθύ ή σκοτεινό
(Ίσως για να μην εκτεθούν
Άλλα, αθώα χρώματα).
Μένει η νύχτα φυσικά
Μοναδική απόδειξη κι αναφορά
Που θυμίζει όμως ενοχλητικά
Κάποια αστήριχτη επινόηση
Του ανθρώπου ή του Θεού
Όπως ο στεναγμός ή το γέλιο.
ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ
Λειψή ζωή
Που μεταμορφώνεται
Αριά και πού
Σε πιο λειψή ποίηση
(από τη συλλογή "Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου")
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟ ΕΤΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ
Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι μου·
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο·
Χαράζοντας με κόπο μία μία
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου:
Εκεί βρίσκομαι ακόμα.
(από τη συλλογή "Ζω με τους φίλους και τις λέξεις")
Γεννήθηκε στην παραμεθόρια Νέα Ορεστιάδα, μεγάλωσε στον φθίνοντα Πειραιά και ανδρώθηκε όπως όπως στη φιλική ακόμα Αθήνα της δεκαετίας του '50, όπου σπούδασε νομικά και δικηγορούσε για αρκετά χρόνια. Από το 1972 εγκαταστάθηκε στο Καστρί, απολαμβάνοντας αρχικά τη φύση της περιοχής και, από το 1980 μέχρι σήμερα, την καλπάζουσα παρακμή των κάποτε ωραίων βορείων προαστίων. Ο "Βίος απορητικός" είναι ουσιαστικά η όγδοη ποιητική συλλογή του και, ευελπιστεί βασίμως, η τελευταία. Κατόρθωσε να γράψει ένα βιβλίο με πεζογραφήματα, που περιέργως επαινέθηκε από κάποιους. Μετέφρασε ξένη μεταπολεμική ποίηση και ιδιαιτέρως ορισμένους καινοτόμους και άγνωστους τότε στην Ελλάδα Πολωνούς ποιητές (Χέρμπετ, Μιλότς, Ρουζέβιτς, Σιμπόρσκα, κ.ά.). Υπήρξε για πολλά χρόνια από τους τακτικούς συνεργάτες του περιοδικού "Διαγώνιος" στη Θεσσαλονίκη, στην οποία οφείλει την ανίατη εσωστρέφειά του. Είναι παντρεμένος με την Ντίνα Καραβίτη, που ελέγχει αμείλικτα τα ποιητικά του ατοπήματα. Τυχαίως έγινε μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων, αλλά κανείς τους ευτυχώς δεν σκαλίζει το θέμα.
Μη Διαθέσιμο
