Μιλώντας για τον γνωμικό λόγο (sαν ποιητικοφιλοσοφικό κράμα) ένας Ινδός σοφός δάσκαλος, ο Μπαγκουάν Σρι Ραzνίς (στο βιβλίο του: "Η κρυμμένη αρμονία του Ηράκλειτου"), αναφέρει πως "Στην Ανατολή βρίσκονται παράλληλοι στοχαστές με τον Ηράκλειτο, κι αυτοί είναι οι δάσκαλοι και οι ποιητές του Ζεν, ιδίως στην ποίηση που είναι γνωστή σαν "χάικου". Ένας απ’ τους μεγαλύτερους του
είδους είναι ο Μπασό, που έχει γράψει μικρά χάικου, τρεις στίχους μόνο, μικρά αποσπάσματτα, σαν τα χρησμικά αποφθέγματα του Ηράκλειτου. Κάθε του απόσπασμα είναι αυτοτελές σα διαμάντι- κάθε εγκοπή του έχει μια δική της τελειότητα, χωρίς ανάγκη συσχετισμού με άλλη. Σήμερα -δυστυχώς- η αποφθεγματική μέθοδος έχει ολοκληρωτικά εξαφανιστεί από τη Δύση. Από την εποχή του Ηράκλειτου μόνο ο Νίτσε -ουσιαστικά- ξανάγραψε μ’ αυτόν τον τρόπο τον "Ζαρατούστρα". Στην Ανατολή, όλοι οι Φωτισμένοι έγραφαν μ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι έχουν γραφτεί οι Ουπανισάδες και οι Βέδες, έτσι εκφράστηκαν ο Βούδας, ο Λάο Τσε, ο Τσουάνγκ Τοε, ο Μπασό: με αποφθέγματα. Κι όλοι αυτοί ήταν ξεχωριστοί ποιητές - φιλόσοφοι.
Ο Ηράκλειτος έχει αγγίξει την πραγματικότητα, έχει διεισδύσει μέσα της. Κάθε απόσπασμα είναι αυτοτελές· δεν είναι σύστημα. Τα αποσπάσματά του είναι σαν τα πετράδια, που το καθένας τους έχει το δικό του κόψιμο, τη δική του πληρότητα. Εισδύεις σ’ ένα του απόσπασμα και μέσα απ’ αυτό γίνεσαι τελείως διαφορετικός· αυτό το απόσπασμα σου ανοίγει μια πόρτα προς το άπειρο".
Ζυγίζοντας αυτά τα λόγια, συμπεραίνει κανείς όχι μόνο την αξία καθεαυτή του γνωμικού λόγου (από την άποψη της λεκτικής προσφοράς μιας αλήθειας -στο χώρο της επιστήμης, της ηθικής, της αισθητικής κ.λπ.) αλλά και τη δύναμη της επιρροής που ασκεί αυτός ο λόγος στη συνείδηση των ανθρώπων. Ο λόγος αυτός με την ιδιαίτερη απήχηση στις ψυχές, συλλέχτηκε -με τους αιώνες- κι αποτέλεσε τις θεμελιακές δομές της θρησκείας και της φιλοσοφίας της Ανατολής. Αυτή άλλωστε η παρατήρηση κάνει και τον Μπωντλαίρ να λέει πως "υπάρχει τεράστιο βάθος στα κοινά ρητά. Οπές σκαμμένες από γενιές μυρμήγκια"...
Ο Ιάσων Ευαγγέλου (φιλολογικό ψευδώνυμο του οφθαλμιάτρου και λογοτέχνη Ευάγγελου Ευαγγελίου), γεννήθηκε στο Βόλο το 1926. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιατρική (πτυχίο 1954), Φιλοσοφία (πτυχίο 1974) και Θεολογία (ακροατής επί τετραετία). Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας, της Ελληνικής Εταιρείας Φιλοσοφικών Μελετών κ.ά. Αρχισυντάκτης του περιοδικού "Προεκτάσεις στην εκπαίδευση" (1991- 1997) και του περιοδικού "Κασταλία" της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών (1999-2005). Ο Ιάσων Ευαγγέλου παρουσιάστηκε στα Γράμματα το 1962 και από τότε προσφέρει στον λογοτεχνικό και φιλοσοφικό χώρο ένα σημαντικό έργο, που το χαρακτηρίζει κριτικό και εγκυκλοπαιδικό πνεύμα, πνευματικός προβληματισμός, ευαισθησία και ήθος, σαφήνεια σκέψης και έκφρασης, και περιεκτική διατύπωση λόγου. Αποσπάσματα του έργου του μεταφράστηκαν και στο εξωτερικό. Για την προσφορά του στα Ελληνικά Γράμματα έχει τιμηθεί με διακρίσεις και έτυχε τιμητικού διπλώματος από το Υπουργείο Πολιτισμού (1999). Έχει επίσης περιληφθεί σε ελληνικά και ξένα βιογραφικά λεξικά. Το έργο του αγκαλιάζει όλους σχεδόν τους τομείς του έντεχνου Λόγου, και εκτός από άρθρα σε εγκυκλοπαίδειες, περιοδικά και εφημερίδες, αποτελείται από εκατόν δέκα βιβλία. Από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του είναι οι "γνωμικοί στοχασμοί: Ψηφίδες ιδεών" και η "γνωμική ποίηση: Ψηφιδωτό ποίησης", που συνεχίζουν -και ανανεώνουν- στο χώρο της Ελληνικής Γραμματείας, την παράδοση του επιγραμματικού λόγου (πεζού και ποιητικού).
