"Η μάνα έφτασε στο σπίτι της απελπισμένη. Τα παιδάκια της κρεμάστηκαν απ' τη φούστα της ψαχουλεύοντας την απόκρισή της. Τα 'κλεισε και τα δυο στην αγκαλιά της κι η καρδιά της πήρε να μοιρολογάει βουβά: "Ξεγράφτε τον πατέρα σας· από τα σήμερα μείναμ' αρφανοί!" Τα τάισε, καταπίνοντας τα δάκρυά της. Τα 'βαλε να κοιμηθούν κι απόμεινε μονάχη με τη συμφορά της.
"Γιατί δε μ' αφήνει να δώσω τα λεφτά;", αναρωτιόταν. "Μπορεί να στομώσω τους φονιάδες και να γλιτώσει... Αυτοί κυβερνάνε σήμερα και σε κανένα δε δίνουν λογαριασμό. Νόμοι τους είναι το πλιάτσικο, η τρομοκρατία και το αίμα. Κι η χωροφυλακή στέκεται σούζα μπροστά τους ή συνεργάζεται... Μήπως δε βλέπω; Αχ, θα μου τον φάνε τα σκυλιά, δε θα τον γλιτώσω", απελπίστηκε. Ώρα πολλή βημάτιζε αναστατωμένη πάνω-κάτω. Μα η στενή καμαρούλα δε χωρούσε τη φουρτούνα της και κατέβηκε στο μαγερειό. Συνταιριάζοντας τα ξύλα πάνω στο τζάκι άναψε το προσάναμμα. Η φωτιά λαμπάδιασε. Οι κόκκινες φλόγες της ξεδιαλύνοντας τα σκοτάδια χαϊδεύαν την πικρή μορφή της. Τράβηξε το σκαμνί κι έκατσε κοντά της. Αυτή κι η φωτιά μόνες στη μαύρη νύχτα. "Ενώπιος ενωπίω"".
Πρόκειται για ένα έργο με ξεχωριστή σημασία καθώς αναφέρεται στην Κατοχή, στα "πέτρινα χρόνια" του εμφυλίου, όπου μια γενιά ανθρώπων δεν βρήκε ουσιαστικά ποτέ τη δικαίωσή της, μολονότι πρόσφερε τα πάντα στον Αγώνα κατά του κατακτητή και υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, μ' όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται αυτό, χωρίς φυσικά ν' απουσιάζει και η 7χρονη τυραννία της περιόδου '67-'74. Όλα τα πιο πάνω φαίνονται μέσα από 25 ιστορίες, ανεξάρτητες μεταξύ τους, γεμάτες δράση, αντίσταση, αλλά κι ενθουσιασμό και λεπτό χιούμορ, έτσι ώστε, μαζί με τους ρεαλιστικούς διαλόγους να φαίνονται τα πάντα ζωντανά, σαν να συνέβαιναν ακριβώς σήμερα, μολονότι αναφέρονται σε γενιές που απλώς έχουμε ακούσει ή έστω διδαχτεί από τα όσα έγιναν τότε εμείς οι νεότεροι. Ο κρυφός καημός της μάνας, η Δημοκρατία, το κρυφτούλι με το Χάρο, η Νίκη, αλλά και οι περιπέτειες κυρίως των (συν)αγωνιστριών στα πεδία τιμής και μάχης ή στα Μακρονήσια, δίνουν ένα μοναδικό παράδειγμα, πίστης, θάρρους, αγωνιστικότητας κι αγάπης στην ελευθερία. Όλοι οι αγωνιστές (-στριες) ήταν για έναν αλλά κι ο ένας ή η μία για όλους. Τι το καλύτερο, τι το περισσότερο; Ο αναγνώστης ας κρίνει. Οι πράξεις και η αυταπάρνηση μιλούν μόνες τους. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Εντός" και πρόκειται για το 8ο έργο της συγγραφέως, που μας παρουσιάζει ζωντανές κάποιες εποχές, έτσι όπως δεν τις ξέραμε. Είναι καιρός να τις μάθουμε διαβάζοντάς τες μέσα από τους απλούς ήρωες κι ηρωίδες της.
Η Ναταλία Αποστολοπούλου γεννήθηκε στο Αβραμού Μεσσήνης από γονείς αγρότες. Σπούδασε δασκάλα. Στην Κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εαμική Εθνική Αντίσταση· για τη δράση της αυτή εξορίστηκε μαζί με τα παιδιά της στα στρατόπεδα της αμερικανοκρατίας: Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και πάλι Τρίκερι. Την τελευταία δεκαετία είναι δημότισσα Αργυρούπολης, όπου ζει με την οικογένειά της και ασχολείται με συγγραφική εργασία. Η Ναταλία είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το πρώτο της βιβλίο ήταν το "Δεν Δουλώνω... Δεν απογράφω!" (1979) με συνέχεια τα: "Στις Μυλόπετρες της ΒΙΑΣ", "Λεβεντογενιά", "Γροθιά στο σκοτάδι", "Μη Νομιμόφρων", "Μύρα και χοές", "Μετά τη Βάρκιζα η τραγωδία..." και βέβαια το "Περήφανες και Αδούλωτες".
