Πρότυπος οίκος ανοχής - Είδα τον Χάρη με τα μάτια μου (Ιερό τέρας)

ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ
Τι είναι ηθικό και τι είναι ανήθικο; Κατά περιόδους της ιστορίας αυτές οι έννοιες έχουν οριστεί διαφορετικά και έτσι πράγματα που θεωρούντο ανήθικα έναν αιώνα πριν, σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό αποδεκτά (έστω ανεκτά). Όλες οι αστικές κοινωνίες, όμως, χαρακτηρίζονται από ηθική υποκρισία. Πολλοί αστοί και ιδίως οι επιφανείς μιας κοινότητας καυτηρίασαν πράξεις ή τακτικές ή τρόπους ζωής που και εκείνοι ακολούθησαν στα κρυφά. Και πολλοί "δαιμονοποίησαν" συνανθρώπους τους γιατί έκαναν πράγματα που εκείνοι δεν τόλμησαν να δοκιμάσουν ή φοβήθηκαν ότι υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ικανοί να κάνουν. Δαιμονοποίησαν, δηλαδή, τον "άλλο τους εαυτό".
Οι οίκοι ανοχής και η "πορνεία" είναι πάντα γοητευτικό και πρόσφορο υλικό για ένα συγγραφέα. Γιατί οι επαγγελματίες πόρνες, μη έχοντας να χάσουν τίποτα, καταδικασμένες έτσι κι αλλιώς σε ένα κοινωνικό στιγματισμό, χρησιμοποιούσαν ως άμυνα τη γλώσσα της αλήθειας. Το θέατρο οφείλει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας. Και στην προκείμενη περίπτωση να αναρωτιέται. Ποιος είναι κατακριτέος, τελικά; Εκείνος που εκπορνεύει το σώμα του ή εκείνος που εκπορνεύει την ψυχή του;

ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
Όλο το μέχρι τώρα έργο μου, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στηρίζεται στις συγκρούσεις εκ διαμέτρου αντιθέτων προσωπικοτήτων. Αντιθέτων κοινωνικά, οικονομικά, φιλοσοφικά ακόμη και ηθικά. Έτσι οι δύο πόλοι αυτού εδώ του θεατρικού έργου, ο ξεπεσμένος, παρηκμασμένος πρωταγωνιστής του ποιοτικού θεάτρου, Χάρης Θεοφράστου και η αμόρφωτη και αυθόρμητη πεντικιουρίστα που του ζητά να την διδάξει και να την κάνει ηθοποιό, αναπόφευκτα συγκρούονται από την πρώτη στιγμή που συναντιούνται και εκείνη αναφωνεί "Είδα τον Χάρη με τα μάτια μου!"
Το έργο ακολουθεί τη λογική της "Σταχτομπούτας", του "Ασχημόπαπου" ή και του "Πυγμαλίωνα", αν θέλετε, αλλά εδώ δεν αφορά μόνο η μεταμόρφωση και εξέλιξη της ηρωίδας όσο η μεταμόρφωση του ανώριμου, στριφνού και ελάχιστα δοτικού μεσήλικα ήρωα από την επιρροή της αθωότητας και της "μεγαλοσύνης" που είχε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Είναι πολύ πιο δύσκολο και έντονο να μεταλλαχθεί ένα υλικό που έχει κατασταλάξει στη λάθος οπτική της ζωής παρά η πρώτη ύλη που έτσι κι αλλιώς θα εξελιχθεί θετικά ή αρνητικά. Αλλά και τίποτα δεν είναι αδύνατον. Εμείς οι μυθοπλάστες συγγραφείς καλό είναι να αισιοδοξούμε πού και πού, ειδικά όταν γράφουμε κομεντί. Έχοντας όμως πάντα σαν όπλο το σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό. Η ζωή είναι ωραία μόνο όταν εμείς προσπαθούμε να την κάνουμε καλύτερη.