Πρωτοεπισκέφθηκα τη Μύκονο το καλοκαίρι του 1955. Εκείνη την εποχή μού ήταν αδύνατο να φανταστώ τι θα συνέβαινε τα επόμενα εξήντα χρόνια στο μαγικό και ήσυχο αυτό νησί με το ένα και μοναδικό δωδεκαθέσιο λεωφορείο και την πληθώρα από γαϊδουράκια.
Την ημέρα της άφιξής μου το νησί φιλοξενούσε περίπου δεκαπέντε επισκέπτες. Μια τυπική καλοκαιρινή ημέρα του 2018, αντιθέτως, φιλοξενεί από 120.000 έως 140.000 επισκέπτες. [...]
Η Μύκονος ήταν σαν ανεξάρτητο νησιωτικό πριγκιπάτο, με τον δικό της πολιτισμό, τους δικούς της χορούς, τα τραγούδια της, την ποίηση, την κουζίνα, τα υφάσματα, την αρχιτεκτονική, ακόμα και τη γλώσσα της. Όλα αυτά εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν προσεκτικά κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, εν μέσω πολέμων, κατοχών, ξηρασιών κι άλλων καταστροφών. Δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς το πόσο απομονωμένα ήταν τα νησιά του Αιγαίου τις εποχές της ιστιοφορίας και το πόσο μοναδικοί και ξεχωριστοί ήταν οι πολιτισμοί που αναπύχθηκαν στα μέρη τους.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η ζωή στη Μύκονο έχει αλλάξει περισσότερο τα τελευταία εξήντα χρόνια απ΄ ό,τι εδώ και 3.000 χρόνια. Το νησί είχε περιορσιμένες αγροτικές δυνατότητες, λιγοστό νερό, καλή αλιεία και ελάχιστους άλλους φυσικούς πρόρους. Κατά κάποιον τρόπο, αντιπροσώπευε ένα ανέγγιχτο παράδειγμα ενός εξαιρετικά οργανωμένου, αυτάρκους αιγαιοπελαγίτικου πολιτισμού. Ζούσε σε ισορροπία με τους διαθέσιμους εδαφικούς, υδάτινους και θαλάσσιους πόρους του, συμπληρώνοντας το εισόδημα του με εξαγωγές και εμπόριο καϊκιών, καθώς και με εμβάσματα Μυκονιατών ναυτικών και μεταναστών. Πόσο τυχερός ήμουν που γνώρισα το νησί την εποχή εκείνη, όταν βρισκόταν στο κατώφλι της μελλονικής δραματικής του αλλαγής.
Ο Robert McCabe γεννήθηκε στο Σικάγο το 1934. Δύο χρόνια αργότερα ο πατέρας του άρχισε να εργάζεται ως εκδότης στη "New York Daily Mirror" και η οικογένεια μετακόμισε στα προάστια της Νέας Υόρκης. Η εφημερίδα αυτή ήταν μία από τις πρώτες εικονογραφημένες στη Νέα Υόρκη, πράγμα που συνετέλεσε στο να ενδιαφερθεί ο Robert από νωρίς για τη φωτογραφία. Σε ηλικία τεσσεράμισι ετών του έκαναν δώρο μια Kodak Baby Brownie με την οποία αναζητούσε "γεγονότα". Φωτογράφισε τυφώνες, πτώματα στις σιδηροτροχιές, πνιγμούς, αυτοκινητικά ατυχήματα, κάπου κάπου κάποια διασημότητα ή γάμο. Τελικά καταστάλαξε σε μια φωτογραφική μηχανή μεσαίου μεγέθους (και αργότερα 35 mm), ενώ ο μεγαλύτερος αδερφός του φωτογράφιζε με 4"χ 5" Speed Graphi - τη συνηθισμένη μηχανή των ρεπόρτερ εκείνης της εποχής. Οι δυο τους μοιράζονταν τον σκοτεινό θάλαμο στο υπόγειο του σπιτιού τους και καμιά φορά συνεργάζονταν με τους επαγγελματίες φωτογράφους της "Mirror" έκαναν ρεπορτάζ πάνω από τα λεγόμενα "radio cars". Μεγαλώνοντας, ο Robert άρχισε να απομακρύνεται από τις "ειδήσεις" και το ενδιαφέρον του στράφηκε στην ίδια τη σύνθεση της εικόνας, είτε επρόκειτο για ανθρώπους είτε για τοπία ή νεκρές φύσεις. Παράλληλα παρακολουθούσε συστηματικά το U.S. Camera Annual, όπου παρουσιαζόταν η δουλειά πολλών από τους μεγαλύτερους φωτογράφους της εποχής. Το καλοκαίρι του 1954, σε ηλικία 21 ετών, ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του, τον οποίο είχε προσκαλέσει για δύο εβδομάδες ο συμφοιτητής του Πέτρος Νομικός. Όπως ήταν φυσικό -για όσους γνωρίζουν την Ελλάδα εκείνης της εποχής- τα δύο αδέρφια έμειναν στην Ελλάδα όλο το καλοκαίρι. Ο Robert, σε μια Ελλάδα που δεν ήξερε τι σημαίνει τουρισμός, είχε το αίσθημα της ανακάλυψης και της καταγραφής ενός άγνωστου για κείνον τρόπου ζωής, σε μια εκπληκτικά όμορφη γωνιά του κόσμου. Στις πρώτες του επισκέψεις έβγαζε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, χρησιμοποιώντας φιλμ Plus-X και τραβώντας με μηχανή Rolleiflex. Εξέθεσε τις φωτογραφίες του 1954-1955 στη Firestone Library του Πανεπιστημίου του Princeton. Το 1957 φωτογράφισε τις Κυκλάδες σε έγχρωμο φιλμ μετά από παραγγελία της National Geographic Society, χρησιμοποιώντας κυρίως Kodachrome. Το 2006, στην Κίνα, χρησιμοποίησε ψηφιακή Panasonic Lumix. Το έργο του Robert McCabe έχει εκτεθεί σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Αγγλία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του "Metamorphosis", "Greece 1954-1965", "Ελλάδα: Τα χρόνια της αθωότητας (1954-1965)", "Τρεις Μέρες στην Αβάνα", "DeepFreeze! A photographer' s Antarctic Odyssey in the Year 1959", "Στο δρόμο για την Ελλάδα", "Grece. Les annees d' innocence" και "The Ramble in Central Park", το οποίο και απέσπασε το βραβείο Fore Word για το καλύτερο βιβλίο στην κατηγορία Nature για το 2011.
