Στη μετά χείρας μελέτη εξετάζουμε τη στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έναντι της αποτέφρωσης των νεκρών, όπως ή στάση αυτή προσδιορίζεται κυρίως από το πνεύμα της Νεκρώσιμης Ακολουθίας που ψάλλεται κατά την τελευτή των ορθοδόξων χριστιανών. Πρόκειται για την ακολουθία εκείνη, την οποία ο εθνικός μας ποιητής Κ. Παλαμάς θεωρεί «δείγμα των ωραιότερων και υψηλότερων της ελληνικής χριστιανικής ποιήσεως», ο μέγας διδάσκαλος της «ιστοριονομίας» Σ. Ζαμπέλιος χαρακτηρίζει ως «αυτόματον εξεικόνισμα του Ευαγγελίου» και ο αείμνηστος πρωτοπρεσβύτερος Κ. Καλλίνικος ότι αποτελεί «την πλουσιωτέραν, ποικιλωτέραν, δραματικωτέραν, και περιπαθεστέραν εξ όλων μας των ακολουθιών». Κυρίως όμως η Νεκρώσιμη Ακολουθία εκφράζει κατά ένα μοναδικό τρόπο ολόκληρη την περί εκκλησιαστικής ταφής των νεκρών ορθόδοξη θεολογία, όπως αυτή συνοψίζεται στους επιγραμματικούς λόγους του ιερού Χρυσοστόμου: «Κηδεύσομεν τους απελθόντος ως και ημίν και εκείνοις συμφέρει προς δόξαν Θεού». Σήμερα, που το γνωστό και από την αρχαιότητα φαινόμενο της «απόρριψης» των νεκρών επανεμφανίζεται με το σκληρό πρόσωπο της αποτέφρωσής τους, η Νεκρώσιμη Ακολουθία, ως το «τελευταίο μυστήριο», αποδεικνύει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έπαυσε και δεν θα παύσει ποτέ όχι μόνο να ομιλεί περί της «πολλής ηδονής» που έχει η ενασχόλησή της με τους νεκρούς, άλλα και να τους προπέμπει στον τάφο με έναν ασπασμό, όπως ακριβώς κάνει κάθε στοργική μητέρα που βάζει τα παιδιά της να κοιμηθούν. Αυτό ακριβώς το αναστάσιμο ήθος της εκκλησιαστικής ταφής των νεκρών, που ανάγεται σε περιωπή δόγματος, προσπαθούμε να αναδείξουμε στις σελίδες του παρόντος πονήματος.
O π. Δημήτριος Β. Τζέρπος γεννήθηκε το 1946 στα Κούρεντα Ζίτσας Iωαννίνων. Είναι αριστούχος απόφοιτος του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς Ιωαννίνων και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας είναι επίσης αριστούχος διδάκτωρ. Έκανε επί τετραετία μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία και τη Γαλλία, όπου ειδικεύτηκε στην Λειτουργική. Το 1978 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1980 πρεσβύτερος, διακονών έκτοτε ως εφημέριος- πρωτοπρεσβύτερος στον Ιερό Ναό της Αγίας Φιλοθέης Αττικής. Το 2002 το Τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ τον εξέλεξε Λέκτορα και το 2007 αν. καθηγητή, όπου σε πτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο διδάσκει ως σήμερα το μάθημα της Λειτουργικής. Είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Λειτουργιολόγων (SOL) και έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε πλείστα συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Υπήρξε επίσης επιμελητής των λειτουργικών εκδόσεων της Αποστολικός Διακονίας, και στη συνέχεια πρώτος γραμματεύς και σταθερό μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως, της οποίας το έργο συνετέλεσε καθοριστικά στην ανάπτυξη των λειτουργικών σπουδών στην Ελλάδα. Για την προσφορά του αυτή το 2006 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος του απένειμε "τον χρυσούν Σταυρόν του Αποστόλου Παύλου". Είναι έγγαμος με σύζυγο την θεολόγο Πολυτίμη Κατσίκα-Τζέρπου και πατέρας πέντε τέκνων.
Τα σπουδαιότερα επιστημονικά του έργα είναι τα εξής:
α) "Η ακολουθία του Νεκρωσίμου Ευχελαίου κατά τα χειρόγραφα ευχολόγια του 14ου-16ου αι." (Διδακτορική διατριβή).
β) "Εφόδιον ζωής. Η μετάδοση της Θείας Κοινωνίας στους ασθενείς που αντιμετωπίζουν κίνδυνο θανάτου. Συμβολή στην Ποιμαντική Λειτουργική".
γ) "Λειτουργική Ανανέωση. Δοκίμια λειτουργικής αγωγής κλήρου και λαού".
δ) "Ο αγιασμός της ζωής των πιστών. Μελέτες επί των Ιερών Ακολουθιών του Μικρού Ευχολογίου".
ε) "Η ώρα του θανάτου και η Ακολουθία εις Ψυχορραγούντα. Συμβολή στη μελέτη του Βυζαντινού Ευχολογίου".
Μετέφρασε επίσης στα νέα ελληνικά τα εξής βιβλία:
α) π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, "Η Εκκλησία προσευχομένη. Εισαγωγή στη Λειτουργική Θεολογία". (Απόδοση απά τα Αγγλικά).
β) H.J. Schulz, "Η Βυζαντινή Λειτουργία. Μαρτυρία πίστεως και συμβολική έκφραση". (Απόδοση από τα Γερμανικά).
