Έργο ιδρυτικό του θεάτρου του παραλόγου, καθώς το ανέβασμά του (1950) προηγείται κατά τρία χρόνια του μπεκετικού "Περιμένοντας τον Γκοντό", η "Φαλακρή τραγουδίστρια" που διακωμωδεί τα ήθη της αστικής τάξης εστιάζοντας στην πιο εκλεπτυσμένη, όπως την έβλεπε ο Ιονέσκο, αγγλική εκδοχή της, γράφτηκε στα γαλλικά και πρωτοπαίχτηκε από Γάλλους ηθοποιούς. Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας φιλτράρει την αγγλική κουλτούρα μέσα από τη γαλλική γλώσσα, την οποία θεωρεί μητρική. Αυτή η σύγχυση γλωσσών και πολιτισμών είναι το όχημα που θα του επιτρέψει να φέρει στην επιφάνεια το στεγανοποιημένο παλίμψηστο στερεοτύπων που συγκροτεί την ταυτότητα του μέσου όρου, τη μία κι ενιαία γλώσσα ενός "οικουμενικού μικροαστισμού" την οποία αποδομεί με ιλιγγιώδη τρόπο ως την πλήρη εξάρθρωσή της.
Δήμητρα Κονδυλάκη
Ο Ευγένιος Ιονέσκο γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας το 1909 από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, και πέθανε στο Παρίσι το 1994. Το 1942 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου επρόκειτο να γνωρίσει την αναγνώριση ως θεατρικός συγγραφέας. Τα πρώτα του έργα "Η φαλακρή τραγουδίστρια" (1950),"Το μάθημα" (1951), "Οι καρέκλες" (1953), "Ο Αμεδαίος ή πώς να το ξεφορτωθείτε" (1954), "Ο Ιάκωβος ή η υποταγή" (1955) σηματοδοτούν την εμφάνιση του θεάτρου του παραλόγου. Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών. Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός, ο πολλαπλασιασμός των αντικειμένων, το γκροτέσκο, τα οποία υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του. Μετά το 1958, τα έργα του Ιονέσκο κερδίζουν σε σαφήνεια και βάθος καθώς περιορίζεται η φαντασία και το ονειρικό στοιχείο. Αυτό που απασχολεί περισσότερο το συγγραφέα είναι η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι παραλογισμοί και το γκροτέσκο παραχωρούν τη θέση τους σε έργα όπως "Ο βασιλιάς πεθαίνει" (1962), "Η δίψα και η πείνα" (1965), "Παιχνίδια σφαγής" (1970), όπου επικρατούν μεταφυσικοί προβληματισμοί και απαισιοδοξία. Παράλληλα, η πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου, παρέχει στον Ιονέσκο τη δυνατότητα να γράψει έργα όπως "Ρινόκερος" (1960), "Μακμπέτ" (1972) , "Μαξιμιλιέν Κόλμπ" (1980) με θέματα την αντίσταση στο φανατισμό, το καταστρεπτικό πάθος της εξουσίας αλλά και την αναγκαιότητα ελευθερίας σκέψης και δράσης ως υπέρτατα αγαθά.
Μη Διαθέσιμο
