Σ΄ αυτό τον κόσμο που είναι γεμάτος βλάβες οδηγεί και ο δικός μας δρόμος. Στη σκονισμένη άκρη του, δίπλα σε γιγάντιες ρεκλάμες για υποδήματα Bally, αυτοκίνητα Studebaker, παγωτά, δίπλα στις αναμνηστικές πλάκες για τους νεκρούς των τροχαίων, υπάρχει ακόμα χώρος για μερικές πιθανές ιστορίες, στις οποίες η ανθρωπότητα κοιτάζει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός συνηθισμένου ανθρώπου, κάθε απλή αναποδιά αποκτά απρομελέτητα καθολικό χαρακτήρα, το δικαστήριο και η δικαιοσύνη εμφανίζονται στο οπτικό πεδίο, ίσως μάλιστα και η χάρη, όπως αυτά τυχαία συλλαμβάνονται και καθρεφτίζονται στο μονόκλ ενός μεθυσμένου."
Τρία από τα σημαντικότερα πεζογραφικά έργα του μεγάλου Ελβετού συγγραφέα σε νέα μετάφραση του Γιάννη Καλιφατίδη: το αριστούργημά του "Η βλάβη", μία "ακόμη πιθανή ιστορία", στην οποία αποτυπώνονται με οξύτητα, σαρκασμό και απαράμιλλη δεξιοτεχνία τα βασικά θέματα της δικαιοσύνης, και δυο μικρότερα δεξιοτεχνικά διηγήματα, "Το τούνελ" και "Ο σκύλος".
Ο Φρήντριχ Ντύρενματ (1921-1990) γεννήθηκε στο Κονολφίνγκεν, ένα χωριό κοντά στη Βέρνη της Ελβετίας. Γιος διαμαρτυρόμενου παπά, σπούδασε στη Βέρνη και στη Ζυρίχη φιλοσοφία και θεολογία. Στην αρχή εργάστηκε σαν γραφίστας και σχεδιαστής και ταυτόχρονα έγραψε τα πρώτα του δράματα και διηγήματα. Το 1947 έκανε την πρώτη του μεγάλη εμφάνιση σαν θεατρικός συγγραφέας με το έργο του "Εs steht geschrieben" ("Είναι γραμμένο"), το οποίο προκάλεσε στη Ζυρίχη θεατρικό σκάνδαλο. Ακολούθησαν "Ο τυφλός", "Ρωμύλος ο Μέγας", "Ο γάμος του κυρίου Μισισιπή", "Ένας άγγελος έρχεται στη Βαβυλώνα". Οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν με τα δύο έργα που τον έκαναν γνωστό σ' όλο τον κόσμο και τα οποία παίχτηκαν και στην Αθήνα από το Εθνικό Θέατρο: "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" και "Οι φυσικοί". Το τελευταίο του από μια μεγάλη σειρά θεατρικών έργων ήταν το "Der Meteor" (1967) που παίχτηκε ταυτόχρονα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και είχε μεγάλη επιτυχία. Όλα αυτά έκαναν τον Ντύρενματ έναν από τους μεγαλύτερους και γνωστότερους συγγραφείς της Ευρώπης. Υπήρξε το "τρομερό παιδί" της ελβετικής λογοτεχνικής ζωής, ένα πνεύμα ανήσυχο, δηκτικό, ειρωνικο και κριτικό, που με κάθε νέο έργο του ξάφνιαζε και τρόμαζε τον κόσμο. Τιμήθηκε, όσο ζούσε, με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο του Κύκλου των Θεατρικών Κριτικών και το βραβείο Σίλερ. Πέθανε το 1990.
(Φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)
