Ο Άδης απαλώς ανήκει στους νεκρούς, αυτές τις ακαθόριστες οντότητες που κάποτε είχαν γήινη μορφή, σάρκα ζεστή και δέρμα. Συχνά τους βλέπω να μου σφίγγουν το χέρι, να μου φωτίζουν ή να μου ψιθυρίζουν κάτι από το ανοίκειο πηγάδι τους.
Ο έρωτας και ο θάνατος κλυδωνίζονται στα πλευρά της ίδιας βάρκας. Η μνήμη, αυτή η άυλη μηχανή που παράγει σχεδόν μόνον υλικότητα, είναι η μέλλουσα ζωή τους.
