Κοσκινίζοντας μια σειρά από γνωστές και λιγότερο γνωστές θέσεις της σημειωτικής θεωρίς και της κοινωνικής κριτικής, κι επικαλούμενος διαδοχικά, μεταξύ άλλων, τον Ρολάν Μπαρτ, τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον Ουμπέρτο Έκο, τον Ρόμαν Γιάκομπσον, τον Χανς Μάγκνους Έντσενσμπεργκερ, τον Γιώργο Ιωάννου... αλλά και τη Μαντόνα, τις σαπουνόπερες, το video-text, το versioning της τζαμαϊκανής ρέγκε, ο συγγραφέας-παρουσιαστής αυτής της έρευνας προσπαθεί να αντικρούσει τις καταγγελίες για τοξικομανία που εκτοξεύεται περιοδικά εναντίον όλων μας, ως χρηστών-ανυποψίαστων καταναλωτών τηλεοπτικής ενημέρωσης και απόλαυσης.
