Μέσα στις συμπληγάδες του παρανοϊκού συστήματος υγείας, απαξιωμένοι θεραπευτές και κατατρεγμένοι ασθενείς εκπλήσσουν με το ψυχικό τους μεγαλείο. Η οδύσσεια ενός νέου γιατρού στο αφιλόξενο αρχιπέλαγος των δημόσιων νοσηλευτηρίων.
Μέχρι και την προτελευταία τάξη του γυμνασίου δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό μου η ιδέα ότι θα γινόμουνα γιατρός. Αντίθετα έπαιζε πολύ το Πολυτεχνείο. Είχα μάλιστα ξεκινήσει φροντιστήριο να δώσω εξετάσεις για μηχανολόγος. Κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα αφόρητη πίεση από τα ημίτονα, τα ολοκληρώματα και τις ρίζες των πολυωνύμων, και αποφάσισα να δώσω εξετάσεις σε μια σχολή που δεν εξετάζονταν μαθηματικά, επιλέγοντας έτσι την ιατρική. Όμως το Πολυτεχνείο μου έμεινε απωθημένο, γι’ αυτό, ίσως υποσυνείδητα, επέλεξα αργότερα μια ειδικότητα που απαιτεί τεχνικές ικανότητες, ενασχόληση με γύψους και άλλα οικοδομικά υλικά, καθώς και χρήση κάθε λογής εργαλείων, όπως τρυπάνια, τανάλιες, σφυριά, μυστριά, σπάτουλες, στραβοκατσάβιδα, πριόνια, ντίζες, σκαρπέλα, ράσπες, μέγγενες, βίδες και ό,τι άλλο θεωρείται απαραίτητο για μαστορέματα και μερεμέτια, εκτός ίσως από τη διπλή σκάλα και το κασάκι με τις ξυλόπροκες.
