Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που μόνο οργίζονται με τα παιδιά τους;
Μπορεί η υπερβολική αγάπη σε ένα παιδί, να είναι στην ουσία προβολή των ατελειών μας;
Μπορεί μια μητέρα να μη νιώθει αγάπη για την κόρη της; Ή ακόμη χειρότερα, να νιώθει μίσος;
Μήπως τελικά, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γονείς μας μεγάλωναν εμάς, έστω κι αν δηλώνουμε ότι διαφωνούμε με τον τρόπο αυτόν;
Γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα "δεσμά" στα οποία μας έχουν τυλίξει οι γονείς μας;
Κακοποιούμε τα παιδιά μας, γιατί κρύβουμε μέσα μας ένα κακοποιημένο παιδί. Θέλουμε ο γυιός μας και η κόρη μας να είναι πάση θυσία άριστοι και πρώτοι στο σχολείο, γιατί σ' αυτόν τον καταναγκασμό μας είχαν καταδικάσει κι εμάς οι δικοί μας γονείς.
Είμαστε αυταρχικοί, γιατί κατά βάσιν κρύβουμε έναν πολύ ανασφαλή χαρακτήρα που υπέστη στο παρελθόν αυταρχικές συμπεριφορές από τους γονείς του...
Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά στο καλύτερό της βιβλίο!
Μη Διαθέσιμο
