Αλλιώτικος πια μου φαίνεται ο κόσμος Σαν μια παλιά και μακρινή λαχτάρα Ρευστή και άπιαστη Αφημένη απαλά εις το πυρ το εσώτερον
Όσο κι αν δεν πιστεύεις σ' αυτά τα πράγματα Εμένα με αναδομεί η φωτιά κι ο αέρας Και με επιστρέφει στην αθανασία μου Η έστω στην ελάχιστη ιδέα ότι θα υπάρχω πάντα Ανεμίζοντας Μες στη χαίτη ενός χρυσού αλόγου για παράδειγμα
Γι' αυτό δεν πενθώ πια.
Γιορτάζω, μόνο γιορτάζω
Τη ζωή που χάνεται.
Τη ζωή που ήρθε.
