"Η Επανάσταση του 1821" του Δημήτρη Φωτιάδη είναι ένα μεγαλόπνοο έργο της εθνικής μας αυτογνωσίας. Σταθμός στη νεοελληνική ιστοριογραφία, ανατρέπει μύθους και υπηρετεί πιστά την ιστορική αλήθεια. Φωτίζει την πορεία του έθνους από το βαθύ σκοτάδι της σκλαβιάς μέχρι το ξέφωτο της εθνικής αναγέννησης. Ξεκινώντας από το πάρσιμο της Πόλης, καλύπτει τριακόσια εβδομήντα οκτώ χρόνια και φτάνει ίσαμε την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο συγγραφέας, ζυγίζοντας το υλικό του με την αδέκαστη ματιά του ιστορικού και συνάμα προσεγγίζοντάς το με τη φλόγα του ανθρώπου για τον οποίο η ιστορία αυτή δεν είναι νεκρό γράμμα, έχει σα δηλωμένο στόχο τη συμμέθεξη. Με το ζωντάνεμα, δηλαδή, των ιστορικών στιγμών, την ακριβή αλλά και δημιουργική ανάπλαση της ατμόσφαιρας της εποχής, την πλούσια εικονογράφηση, την αξιοποίηση της μαρτυρίας αυτοπτών μαρτύρων και τη χρήση έντεχνου λόγου παραδίδει στο σύγχρονο αναγνώστη ένα κυριολεκτικά συναρπαστικό ανάγνωσμα και στον ερευνητή-αναλυτή ένα κτήμα ες αεί.

Ο τρίτος τόμος καλύπτει την περίοδο από τα μέσα του 1824 μέχρι το φθινόπωρο του 1827. Περίοδος αγωνίας με αναζωπύρωση του εμφύλιου σπαραγμού στη στεριά και τον Ιμπραήμ να βάζει χέρι στο Μοριά. Από τα πλέον τραγικά γεγονότα στάθηκε η καταστροφή του Μεσολογγίου, που προκάλεσε πανευρωπαϊκή αίσθηση. Σημαντικές νίκες, από την άλλη, σημειώνονται στη θάλασσα και, τέλος, καταλυτικό ρόλο παίζει η αλλαγή του διεθνούς πολιτικού σκηνικού και η καθοριστική ναυμαχία του Ναβαρίνου.

Δημήτρης Φωτιάδης (1898-1988). Ο Δημήτρης Φωτιάδης, γιος του γαιοκτήμονα και λογοτέχνη Αλέκου Φωτιάδη, γεννήθηκε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στη Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου υπηρέτησε ως εθελοντής και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή έφυγε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως υπάλληλος ναυτιλιακού γραφείου στον Πειραιά, ενώ παράλληλα μπήκε στους λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εργάστηκε ως ανταποκριτής στην Αίγυπτο, το Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου διώχτηκε και εξορίστηκε για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα και στη συνέχεια έγινε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής στην ΕΔΑ. Από το 1936 και για πέντε χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα και από το 1945 ως το 1948 τα Ελεύθερα Γράμματα. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε κυρίως με το θέατρο, όπου πρωτοεμφανίστηκε επίσημα το 1931 με το βραβευμένο στον Καλοκαιρίνειο δραματικό διαγωνισμό έργο Μάνια Βιτρόβα, που παραστάθηκε τον επόμενο χρόνο από το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Τον ίδιο χρόνο βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της καλλιτεχνικής λέσχης Ατελιέ για το μονόπρακτο θεατρικό του έργο Το μαγεμένο βιολί. Έργα του ανέβηκαν επίσης από τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και των Ενωμένων Καλλιτεχνών, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκίμιο. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982 για το έργο του Ενθυμήματα). Πέθανε στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτρη Φωτιάδη βλ. Άγρας Τέλλος, «Φωτιάδης Δημήτρης», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 24. Αθήνα, Πυρσός, 1934 και χ.σ. «Φωτιάδης Δημήτρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).