Κατεβαίνουν σε μία θάλασσα ακίνητη / των πνιγμένων στανικό πανωσέντονο / Και κρατάνε τα χέρια κουτιά / με το βλέμμα σφιχτό περιτύλιγμα / να μην ανοίξει / και χυθεί / εκείνη η ανακομιδή / σαν μουσική που έλιωσε / στον πνιγμένων του φραγμένο τραγούδι / για ό, τι ανέσπερο ναυάγησε λάμνοντας χαλασμένα / μόνο αφήνοντας στην άκρη του νερού / αντί για θάνατο πείρα / ένα αόριστο κουτί για τον καθένα.
