Το εκκρεμές της ζωής ταλαντώνεται αδιάκοπα μέσα στον άναρχο χρόνο ανάμεσα σε μικρούς θριάμβους και μεγάλες απώλειες ακολουθώντας το φυσικό νόμο μιας αόρατης ισορροπίας, που επιβάλλει οι λίγες χαρές να λογίζονται ίσες με τις πολλές λύπες στη ζυγαριά της σύντομης διαδρομής του ανθρώπινου ίχνους, και κάθε θρίαμβος μνημονεύει μια απώλεια και κάθε απώλεια θριαμβολογεί σιωπηλά, έτσι που πάνω στα φτερά της χαρμολύπης αιωρούμαστε, κι ο ποιητής αλχημιστής που με το ελιξίριο του λόγου εξευμενίζει τους δαίμονες της σάρκας και της ψυχής.
