Καραολής και Δημητρίου

Όσα ακολουθούν ας διαβαστούν ως συνέχεια ενός κειμένου του 2006, το οποίο περιέλαβαν οι εκδόσεις Αιγαίον και ο Βάσος Φτωχόπουλος το 2011 σ' ένα βιβλίο με τίτλο ΚΑΡΑΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με πρώτο ένα κείμενο του Αλμπέρ Καμύ και τρίτο ένα του Κωνσταντίνου Χολέβα. Η ανθολόγηση αυτή με παρακίνησε να ψάξω να βρω μήπως υπήρχε κάτι περισσότερο πάνω στο ίδιο θέμα ν' αναδείξω. Το φορτίο του παρελθόντος, όμως, ήταν βαρύ. Πολλή μελάνη είχε χυθεί ήδη, από πένες ικανές μάλιστα, που περιέγραψαν άριστα τις συνθήκες και τη γενναιότητα με την οποίαν τα δύο παλληκάρια βάδισαν το 1956 προς τον θάνατο. Κι εκεί που έτεινα να συμπεράνω πως δεν απομένει κάτι σημαντικό να προσθέσω, διέκρινα απροσδόκητα μία διέξοδο. Την ιδέα μου την έδωσε ένα ειδησάριο της εποχής, το οποίο έθεσε υπ' όψιν μου ο φίλος δημοσιογράφος Στέλιος Κούκος, της εφημερίδας "Μακεδονία". Ένα ειδησάριο εκ πρώτης όψεως ασήμαντο, το οποίο όμως διέθετε μία λανθάνουσα δυναμική που, όταν τη διέκρινα με βοήθησε να βρω τη διέξοδο που αναζητούσα. Τι έλεγε αυτό το ειδησάριο; Ότι λίγον καιρό μετά από την εκτέλεση του Μιχαλάκη Καραολή και του Αντρέα Δημητρίου, οι αιθουσάρχες της Θεσσαλονίκης, θέλοντας κι αυτοί να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για τη φρικτή πράξη, έλαβαν την απόφαση να μην επιτρέπουν την είσοδο Εγγλέζων στους κινηματογράφους τους. Τους κήρυτταν, με άλλα λόγια, ανεπιθύμητους και ας απέβαινε εις βάρος της τσέπης τους ο λόγος της εθνικής υπερηφάνειας, ο οποίος τους παρακίνησε.