Λιωμένο βούτυρο

Στα 1960, μια κρύα νύχτα του χειμώνα, κάποιος δολοφόνησε την αρραβωνιαστικιά του μέσα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Το 2000, ένας συγγραφέας προσπαθώντας να ανασυστήσει, με τη μορφή αφηγήματος, αυτή την αληθινή ιστορία, συναντιέται με τους επιζώντες μάρτυρες της υπόθεσης και με τον δράστη, και καταγράφει τη μαρτυρία τους. Ή μήπως τον καταγράφει αυτή; Πρόκειται για ένα έργο διδακτικό και ψυχωφέλιμο, καθώς υποβάλλει κρίσιμα ερωτήματα στον θεατή, όπως: Ένα φιλί κι ένας αποχαιρετισμός μπορούν να είναι συνεργοί σ' έναν φόνο; Γιατί πρέπει να προσέχουμε όταν μας χτυπούν την πόρτα; Μήπως στις ταβέρνες τα φαγητά σερβίρονται μέσα σε πιάτα πεθαμένων; Όταν φρενάρουμε στα φανάρια, μήπως στις διαβάσεις περνούν από μπροστά μας μερικοί μελλοθάνατοι; Είναι χρήσιμο πράγμα οι τύψεις; Η μοίρα, το άφευκτο πεπρωμένο και η τυχαιότης συνεργάζονται πράγματι μεταξύ τους για να στραπατσάρουν τον άνθρωπο, ή μήπως αποτελούν ένα αφελές επινόημα των γήινων; Αληθεύει πως στα ξενοδοχεία κυκλοφορούν νεκροκρέβατα; Τα πρόβατα όταν βελάζουν κάνουν βη, βη ή μπε, μπε; Είναι αλήθεια, ή μήπως πρόκειται απλώς για μια τρομοκρατική φήμη, ότι όλοι μας υπάρχουμε μέσα σε μια μεγάλη ιστορία, την οποία δεν την μαθαίνουμε ποτέ ολόκληρη; Πηγή έμπνευσης για το θεατρικό έργο "Λιωμένο βούτυρο" ήταν η νουβέλα "Θα γίνω ντιζέζ" της οποίας πηγή έμπνευσης ήταν ένα αληθινό φονικό που έγινε στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη του οποίου πηγή έμπνευσης ήταν...